Mijn leukste muzikale halfuurtje van het jaar tot nu toe was toen ik grijnzend het debuutalbum van The Soft Pack voor het eerst beluisterde. Want potverjandullekes, wat een heerlijk plaatje is dat en wat zijn repeatknoppen toch handige dingen. Deze Californische garageband stond eerder bekend als The Muslims, maar hebben om moverende redenen hun naam veranderd. Vorig jaar lieten ze met enkele opwindende optredens in ons land al van zich horen en werden zij na de zeer verdienstelijke Muslims EP zelfs al gehyped als ‘wereldband in wording’ en ‘de grote revelatie van 2010’. Oeps, dat zijn grote woorden, even oppassen dus. The Soft Pack maakt op Amerikaanse postpunk-leest geschoeide springerige garage-indiepop à la Replacements, inclusief extra verveelde zang, hier en daar een vals orgeltje en de ontembare energie van een geil ongecastreerd vuilnisbakkenpoedeltje. Maar dat hebben we toch wel vaker gehoord? Jazeker, maar het is de kracht, kwaliteit en simpele hyperdirectheid van de songs waarom The Soft Pack met kop en schouders boven alle soortgenoten uitsteekt en met dit debuutalbum alle verwachtingen dik, maar dan ook dik waarmaakt. In 32 minuten jassen ze er tien tracks door, die alle tien ruim in de prijzen vallen. En dat gaat met een plezierig venijn van heb ik jou daar, zoals in de smakelijke opener “C’mon”, het psychedelische, vlijmscherpe “Move Along” of de aan het geluid van de vroege Joy Division/Warsaw herinnerende “Pull Out”. En onderwijl deinzen ze ook niet terug voor een ontspannen tong-in-de-wang-zomerdeuntje als “Mexico”. The Soft Pack baanbrekend? Neuh, helemaal niet eigenlijk. Maar waren The Strokes’ Is This It en Weezers Blauwe dat dan wel?
mij=Cooperative Music / V2
Goed hoor dat Grolsch deze gebruikt in hun reclame. Beter dan de Mokes van deze wereld.