Senser – How To Do Battle

Hoe retestrak de nu-metal van het Britse Senser ook mag zijn: een beetje juiste timing is niet de sterkste kant van deze band. Senser begon te vroeg, ergens eind jaren ’80, toen de wereld nog niet klaar was voor de toen nog nauwelijks gehoorde crossover van dance, metal, rap en politiek. Ja, Red Hot Chili Peppers deden het al wel, maar die hadden het alleen maar over seks. Zack en Tom van het wèl politieke Rage Against The Machine zaten in die tijd nog te wachten op een pot om de mosterd vandaan te halen, onze eigen Urban Dance Squad ging de grenzen nog niet over om die inspiratie te leveren en eigenlijk waren metalriffs sowieso nog ‘uit’. Toen Senser in 1994 eindelijk met hun ijzersterke debuutalbum Stacked Up kwam, was dit rijkelijk laat en was deze stroming al weer op z’n retour. Als band piekte Senser daarentegen weer te vroeg, want de opvolger van dat album, Asylum uit 1998, haalde het bij lange na niet bij het vlijmend scherpe debuut. Niet lang daarna besloot Senser er maar mee op te houden. Tot 2003, toen de fans van het eerste uur hen met succes terughaalden op de festivalpodia. Deze comeback heeft geleid tot het derde album SCHEMAtic, maar toen was ik al afgehaakt. Senser was te laat, op de verkeerde plek in de verkeerde tijd en ontbeerde relevantie. Nu is daar -wederom na vijf stille jaren- How To Do Battle, met alweer exact dezelfde ingrediënten als voorheen. En zowaar, bij de eerste tracks voel ik iets van de opwinding die Stacked Up ademt en zo sterk maakt. “Wake Up, You’re On Fire”, gevolgd door de single “Resistance Now” zijn rake openers en het groovende “Brightest Rays” mag er ook wezen. De opzwepende, vloeiend West-Londense raps van Heitham Al-Sayed gaan nog steeds prima samen met de wereldse vocalen van zangeres Kerstin Haigh. Maar gaandeweg het album dringt het gevoel zich op dat Senser geen centimeter ontwikkeling heeft doorgemaakt, zichzelf plagieert en het debuutalbum nog een keer dunnetjes over wil doen. En dat komt dan ook niet meer goed: naarmate het album zich vordert is de rek er steeds meer uit en horen we een gedateerd soort rapmetal dat zelfs in de eerste helft van de jaren ’90 nauwelijks zou opvallen. Nee, timing is niet hun sterkste kant. Dan weer te vroeg, dan weer te laat en nu echt over de datum.

mij=Imprint Music / Bertus