The Golden Boys, het lijkt een geweldige bandnaam, maar ga er maar eens op Googlen. Je krijgt dan alles behalve deze uit Austin, Texas afkomstige band te zien. De bandnaam is zelfs zo niet origineel dat als je al The Golden Boys vindt, het ook de Zuid-Amerikaanse naamgenoot zou kunnen zijn. Als je dan je zoekopdracht aanpast en er Thee Electric Wolfman bijtikt dan krijg ik tot mijn verbazing heel veel internetwinkels die deze vierde release van de band aanbieden, maar de recensies zijn zeldzaam. Kennelijk hebben The Golden Boys toch niet echt goud in handen. Toch lijkt me dit bij het opzetten van de cd onterecht, want wat opent het album sterk met “Electric Wolfman”! Luister naar de gitaarriff en de dijk van een stem: het zit meteen snor. Ik bedenk me dat het eigenlijk wel schandalig lang geleden is dat ik iets van Captain Beefheart of Howlin’ Wolf gedraaid heb, want aan hen moet ik meteen denken. Wat een energie zit er in dit nummer! Het hoogtepunt van het album hebben we dan helaas ook meteen gehad. De band heeft namelijk nog een andere troef, ze spelen namelijk ook liedjes in de traditie van The Velvet Underground. Op zich best oké, zoals de track “Plainsman’s Lament”, maar het haalt de vaart uit het album. Het sprankelt niet meer. Was het allemaal maar zo goed als het openingsnummer, want wat begon dit album sterk.
mij=Alien Snatch! / Clearspot