Woodkid – The Golden Age

Hartelijk dank, platenzaak Boudisque, voor vele mooie jaren. Ik heb regelmatig verschillende van jullie filialen met veel plezier bezocht, in Amsterdam, op Lowlands en vorige week dus voor het laatst in Utrecht, waar jullie op 9 juni uiteindelijk gedwongen moesten stoppen temidden van de ontoegankelijke bouwput die Vredenburg heet. De laatste dagen ging de volledige cd-inventaris met 50% korting de deur uit. Ook gloednieuwe platen die in mei binnengekomen waren, zoals de debuutplaat van Woodkid. Ik nam hem een beetje op de gok mee, want ik had de muziek niet eens gehoord. Wel dat Woodkid (alias Yoann Lemoine, 1983) een jonge folkmuzikant/regisseur uit Frankrijk was, die in april op Motel Mozaique zou optreden met een gigantisch orkest onder leiding van Kyteman. Dat ging helaas niet door omdat Lemoine ziek raakte, en zo stopte ook de Nederlandse publiciteit rondom Woodkids The Golden Age vrij abrupt. Maar wát een schitterende plaat is dat, zeg! Een vergelijking met Get Well Soon is hier op zijn plaats door de grootse strijkarrangementen, de romantische teksten en de zalvende stem van Lemoine. Folk kun je het echt niet meer noemen, zo bombastisch is het geworden, luister “I Love You” maar eens. Alsof Woodkid een dramatische soundtrack wilde maken zonder film. De gekke percussie- en handklapritmes in bijvoorbeeld “Run Boy Run” en “Iron” vormen daarbij Woodkids eigen handelsmerk. Voor vrijwel alle nummers liet Lemoine tientallen klassieke muzikanten van het Orchestre National de France en de Opéra de Paris aanrukken, maar de productie en mix deed hij weer samen met de überhippe The Shoes en Monsieur Jo. Niet dat je dat hoort (er staat geen beat op de plaat), maar bijvoorbeeld het thuis opgenomen ambientnummer “Falling” van 45 seconden belooft wel dat er nog veel in het vat zit. Ik word er erg benieuwd van wat Woodkid in de toekomst nog gaat maken. The Golden Age is gloednieuw en tegelijkertijd een erg nostalgische plaat, met zijn grijs-wit uitgevoerde boekje en zwart-witvideo’s. Overvol, ook. Het album is, in lijn met de drie singles, bijna té rijk georkestreerd. Ik vind het moeilijk om een favoriet nummer te kiezen. “Iron” dan maar. Als dat niet nog eens onder een documentaire, tv-serie of reclamespot terechtkomt, vreet ik mijn hoed op.

mij=Green United / Universal