Jennifer Delano – Rape the World

Apart. Dat mag je Jennifer wel noemen. Ze heeft al een gigantisch YouTube-kanaal, tv-programma’s, een GeenStijl-topic, meer kunst- en mediaprojecten dan Lowlands er kan huisvesten, ze is een Twitter-junk en met dit debuutalbum gaat ze nu dus de muziekgeschiedenis in. Van achteren. ‘Ik kwam een producer tegen die de halve wereld wilde beledigen, en toen bood ik maar aan om de andere helft te doen’, aldus Jennifer (5:40). Er zit ook een visie achter: ‘Ik denk dat je alles uit het leven zou moeten halen, en wanner dat niet normaal kan, mag daar ook wel wat geweld bij.’ Rape the World is pure cult, absoluut de belachelijkste plaat sinds Durwood Douche. Dat begint al bij het dankwoord in het boekje. ‘Jennifer wishes to thank herself. A million times over and over. And then again. And again.’ Muzikaal valt er dan ook veel te bedanken, met name voor het feit dat Jennifer maar vijf liedjes heeft opgenomen. Zonder daarbij echter het talent van Lady GaGa of zelfs maar Ellen ten Damme te evenaren. De kreunende ‘flat beat’ onder “I came to the city of Amsterdam” maakt het nummer ideaal voor ruigere bedscenes, en ook vocaal bereikt Jennifer hoogtepunten. Daar omheen volgt wat verkrachte bruine Goldfrapp-jazz om bij te komen (“Just the way”, “Date Raper”), waarna je als luisteraar uiteindelijk nog het hardst genaaid wordt met “Porn Addict”. Dat moet wel een hit gaan worden als Jennifer er een clip bij opneemt (heeft iemand een link? Hij is echt geweldig!) De reggae-versie op het eind is al even hilarisch, maar ja, het punt was al gemaakt. Wie het volhoudt om de tweede helft van Rape the World uit te zitten wordt getrakteerd op nóg vijf romige acidremixen van “I came to Amsterdam”, die allemaal even uitgerekt als freaky zijn. Eén keer hard lachen, daarna een onderzetter voor in de parenclub.
(Instant Update: vanavond was Jennifer’s producer te zien op Nederland 3 met zijn ‘hidden sound system’)

mij=Eigen beheer