Je hebt van die plaatjes waar je een beetje huiverig voor bent om aan te beginnen. Waar je een beetje omheen blijft draaien voor je ze opzet. Omdat je bang bent dat ze wel eens tegen zouden kunnen vallen. Ik had dat in sterke mate met Heavy Ghost Appendices, het dubbeldikke tussendoortje waar DM Stith mee op de proppen komt. Dat had twee oorzaken. De eerste is dat ik verzamelaars vaak ervaar als een zooitje allegaar en daardoor niet lekker te beluisteren vind. Maar veel belangrijker was nog het feit dat ik ‘moeder’ Heavy Ghost zonder blikken of blozen benoemde tot de beste plaat van het afgelopen decennium toen mij daarnaar gevraagd werd. Maar na me uiteindelijk tot een draaibeurt gezet te hebben, kon ik me wel voor mijn kop slaan. Mijn grote liefde voor Heavy Ghost had eigenlijk juist een aanbeveling moeten zijn om aan haar Appendices te beginnen. De op de dubbel-cd verzamelde tracks zijn een samenvoeging van Thanksgiving Moon, Braid of Voices en BMB, de drie EP’s die vorig jaar slechts in digitaal formaat verschenen. Ik had ze genegeerd omdat ik nog te druk was met Heavy Ghost en bovendien heb ik het niet zo op digitale media. Driedubbel fout dus. Want wederom weet DM Stith me diep te raken. De cd’s zijn niet chronologisch overgenomen, maar de tracks zijn door elkaar gehusseld. Zo zijn op de eerste cd covers terecht gekomen van de voor mij onbekende Diane Cluck (“Easy To Be Around”), werkelijk waar wonderschone versies van The Ronettes “Be My Baby”, David Byrne’s “A Soft Seduction” en Randy Newmans “Suzanne”, die allemaal een typisch Stith-jasje aan krijgen gemeten. Een beetje zweverig, maar ook bizar rijk aan details waar ik als luisteraar echt in wil verdwalen. Minstens zo mooi zijn de, zo noemt Stith het zelf, nieuwe ontmoetingen en herinterpretaties met zijn eigen songs. “Pigs” dat op Heavy Ghost al een spookachtige songs is krijgt door het inhaken van de Jefferson Street Band het karakter van een dodemansstraatorkest. Dat is op zijn zachtst gezegd apart, maar nog steeds mooi. Ook wonderschoon zijn de helaas wel ietwat korte brass-versie van “Braid Of Voices”, waarin het koperwerk een rijke aanvulling is op de piano van Stith, en de Slow Dance Version van “Around The Lion Legs” dat op de Curtain Speech-EP stond die voor Heavy Ghost verscheen. Op de tweede cd staan negen remixen die ik niet allemaal even sterk vind, maar die wel aangeven hoeveel er mogelijk is met de bijzondere muziek die Stith maakt. Als bijzondere verrassing staat er ook nog een rokerige nachtclubversie van “Thanksgiving Moon” op die uitgevoerd wordt door Dayna Kurtz, die laat horen dat eenmaal gestript van hun rijke ietwat weirde geluid de liedjes van Stith ook nog kaarsrecht overeind blijven. Wat een held.
mij=Asthmatic Kitty / Konkurrent