Het is een mythe dat een échte rockheld op jonge leeftijd naar de eeuwige jachtvelden moet vertrekken. Ik bedoel maar: Bruce Springsteen staat eerdaags in het Goffertpark en Neil Young in onze bierhal. Toch zullen zijn ook niet het eeuwige leven hebben en is het goed dat jongere helden dit stokje overnemen. Een van deze kandidaten is de Canadees Ryder Havdale – al is hij de dertig ook al voorbij naar ik inschat. Op zijn vierde album onder de naam The Mohawk Lodge leunt hij dicht tegen het geluid van Springsteen en Young aan. Zijn stem neigt naar die van Springsteen, terwijl het rauwe gitaargeluid zo uit de koker van Young had kunnen komen. Tien liedjes worden er op Damaged Goods in dertig minuten doorgejast, en ondanks dat dit qua lengte misschien wat aan de korte kant is, staat er geen enkele misser op. Het album schijnt, zoals het bij een rockband hoort, in een keer ingespeeld te zijn, waarna er nog wat aan de knoppen gedraaid is. Gelukkig zonder het live-geluid te verliezen. Damaged Goods is een aanstekelijke plaat geworden, waar ik me niet van kan voorstellen dat de band bij een optreden teleurstelt. Het album kan zich nog niet meten met het beste van de eerder genoemde rockhelden, maar kan toch zeker wel de strijd aan met de middenmoters.
mij=White Whale
4 reacties