Ik denk dat bijna iedereen wel een cd in de kast heeft staan waarop Lisa Germano meedoet. De singer-songwriter en multi-instrumentalist speelt op vele albums van grote artiesten mee, uiteenlopend van David Bowie tot Yann Tiersen. Zelf tel ik al drie albums in mijn cd-kast waar Germano op meespeelt. Lisa Germano maakt zelf ook cd’s waarvan ik vermoed dat deze een stuk minder vaak opduiken in muziekcollecties. No Elephants is al haar negende album en mijn eerste kennismaking met haar werk. Ik moet eerlijk zeggen, het valt niet mee. De twaalf songs zijn verstild, sober en minimalistisch. Lisa Germano fluisterzingt en begeleidt zichzelf voornamelijk op piano en viool. Geen duidelijke melodieën en teksten, maar tekstflarden die te raden over laten en composities in mineur die alle kanten op schieten zonder naar een duidelijk doel toe te werken. Alsof dat al niet ongemakkelijk genoeg is, worden de liedjes vaak ondersteund door effecten van elektronica, dierengeluiden, telefoongeluiden en andere vreemde klanken. Het geeft mij, als liefhebber van melodieuze liedjes, een beetje een onbehaaglijk gevoel om naar No Elephants te luisteren. Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. Toch doe ik Lisa Germano te kort door haar muziek simpelweg als ‘te vaag en te moeilijk’ af te schilderen. Intrigerend is het zeker, maar donker en zwaar. Niet geschikt voor tere zieltjes en liefhebbers van liedjes met kop en staart, maar een mooie ontdekkingsreis voor abstracte denkers.
mij=Badman
4 reacties