Het is natuurlijk leuk en aardig zo’n muziekweblog vol nichemuziek, maar je hoeft maar op een willekeurige illegale mp3-site te kijken waar het 538-publiek zoal naar luistert. Er staat opvallend veel praktisch naamloze dance in de populariteitsmeters. Of een 3CD-danceverzamelaar als deze. Een paar weken terug had ik voor een feestje snel wat recente populaire tracks nodig, kwam ik The Annual 2010 in een cd-winkel tegen en dan lijkt 20 euro voor zestig liedjes een koopje. De Ministry of Sound-verzamelaars staan al jaren goed bekend. Extra verkoopargument is dat het ook in verzamelaarland kennelijk crisis is, want er staan weer evenveel bekende namen en hippe indie-bandjes op de hoes als toen het tijdperk begon met de Arcade-4CD’s begin jaren ’90. Waaronder best leuke, zoals Deadmau5 en Calvin Harris – zij het dan in een of andere vage remix. Dat de cd ‘2010’ in zijn naam heeft terwijl werkelijk alles uit 2009 of nog eerder dateert nam ik maar voor lief. En zo belandde dus The Annual 2010 in mijn bezit. Wat ik helaas niet gezien had, was dat het drie mix-cd’s zijn, kant en klaar voorgemixt door iemand die zelfs niet op de hoes vermeld staat. Puur geschikt dus voor op de achtergrond en onbruikbaar voor dj’s. Dat de mixer van dienst anoniem wil blijven valt ergens te begrijpen, want hoe hij “One More Chance” van Bloc Party bijvoorbeeld laat overgaan in Simian Mobile Disco‘s “Audacity of Huge” is onvergeeflijk. Gelukkig gaat dance naar dance mixen hem beter af. De samenstelling van de cd’s zelf ziet er supercommercieel uit, maar komt in de praktijk neer op een mengeling van hits (Pitbull, “Bonkers” in de Soulwax-versie) met remixen van hits die nogal teleurstellen ten opzichte van het origineel (Kid Cudi, Sidney Samson). Opvallend hoog is verder het aantal matige en opportunistische trance-remakes van leuke nummers (MGMT’s “Kids” door Sebastian Ingrosso, Sigur Ros’ “Hoppipolla” door Chicane) en vingerwijzingen naar oude hits: Mylo door 4Strings, Dr. Alban in Sidechains’ Gathania-remix, om het over de aanwezigheid van Snap! helemaal niet te hebben. CD3 is nog het leukst met zijn makkelijke drum’n’bass (o.a. Prodigy, Sub Focus, Qemists). Als dit de norm is voor danceverzamelaars in 2010, is het lang niet slecht. Het lijkt wel afgelopen met de fillers en er komen veel meer stijlen aan bod dan ik van dit soort verzamelaars gewend ben. Als je in je auto nog geen mp3-speler hebt en typisch iemand bent met een Tiësto-podcast op cd-r in het dashboardkastje, zul je je met een Annual als deze niet vervelen. Toch kun je je afvragen of het niet veel makkelijker, goedkoper en leuker is om dan een BBC Essential Mix of Resident Advisor-podcast van een favoriete artiest van naam te downloaden. Dan krijg je meer en heftigere muziek in één favoriete stijl.
mij=Ministry of Sound