Als we de zes platen die Mary Gauthier tot nu toe maakte naast elkaar leggen, dan hebben we zo’n beetje haar biografie te pakken lijkt het wel. Van haar debuut Dixie Kitchen tot haar jongste cd The Foundling, steeds weer neemt ze haar eigen leven onder de loep en legt zo haar geschiedenis bloot. Althans, zo lijkt het. Want een personage in een tekst, ook al wordt die aangeduid met ‘I’, valt natuurlijk nooit honderd procent samen met de schrijver of, in dit geval, zanger van die tekst. En ook bij Mary Gauthier mogen we de hoofdpersonen uit haar liedjes niet naadloos samen laten vallen met de zangeres en liedjesschrijfster zelf. Maar bij The Foundling – hoe afstandelijk en veralgemeniserend dat ‘The’ ook klinkt – lijkt iets anders aan de hand. In de bio wordt verteld dat de vondeling wel degelijk Mary Gauthier zelf is. Ze heeft geprobeerd haar moeder te vinden om, jawel, wederom afgewezen te worden. A bad childhood is a writer’s goldmine. En in dit geval gaat het om een wel heel rijke gevulde ader. Want The Foundling zou wel eens het magnum opus van Mary Gauthier kunnen zijn. Een album waarop muziek en tekst meer dan ooit perfect samenvallen en een leven beschrijven alsof de zangeres het zelf meegemaakt heeft. Schrijnend, intens en dichter op de huid dan menig liedjesschrijver zou durven.
mij=Proper / Rough Trade
zeldzaam fragile deze dame van de zwarte zijde van het leven met teksten en muziek die uniek zijn.
All my friends are dead, in de gevangenis zitten omdat je lazerus in je auto zat op de dag dat je je restaurant wil openen.
Uniek dit concept album.