Ik ben van de generatie die niet vanzelf gevoed werd met de rauwe energie van Iggy & The Stooges. Ik haakte bij Iggy pas aan toen hij Blah Blah Blah uitbracht. Ik was dertien, James Newell Osterberg Jr. was al bijna veertig en scoorde zijn grootste solohit tot dan toe met “Real Wild Child”. Dat hele wilde kind zijn lag op dat moment al een eind achter Iggy. Daar maakte ik dan ook niet lang daarna kennis mee, doordat ik zijn oude solowerk verzamelde en de albums die hij maakte met The Stooges. Raw Power had ik vanzelfsprekend niet bij release kunnen ontdekken, de originele lp kwam pas een maand na mijn geboorte uit. Maar wat een openbaring was het toen ik de lp ontdekte. Ik had nog niet eerder een album gehoord waarin zo’n orkaan van energie verwoestend je speakers uitkwam. Daarbij hielp de productie van David Bowie zeker ook een handje. Alhoewel het misschien beter is te spreken over niet-productie. Zelfs op deze Legacy Edition klinkt Raw Power namelijk alsof de producer van dienst (op het origineel was dat Bowie, nu heeft Pop het zelf proberen te ‘repareren’) op het mengpaneel in slaap gevallen is en daarbij met zijn armen alles willekeurig (of is het vol?) gezet heeft. Maar in het geval van Iggy & The Stooges was dit dus precies de goede afstemming. De vierendertig minuten die de lp duurt zijn ongelofelijk in your face. Iggy in combinatie met gitarist James Williamson en de broers Scott en Ron Asheton was een destructieve combinatie. Vooral het gitaarwerk van Williamson met zijn intense scherpe sound grijpt je als een wild beest naar de strot. De onversneden rock-’n-roll van bijvoorbeeld “Search and Destroy” en de titeltrack is nog steeds onovertroffen. Aan deze Legacy Edition is ook nog een bonus-cd toegevoegd waarop een optreden te horen is van de band ergens in 1973. Daarin laten Iggy en zijn mannen horen dat er live ook niet met hen te sollen viel. Ook hier giert de energie je speakers uit. De bas van Ron Asheton staat op deze live-cd wel wat ver naar voren, waardoor het geluid voller wordt. Maar in de spotlight staat natuurlijk vooral Iggy, die zijn uiterste best doet het publiek te provoceren. Dat lukt hem natuurlijk met speels gemak. Maar dat Iggy zelfs in een ballad als “Gimme Danger” overeind blijft, dat verbaast me toch wel. Als ik zou moeten kiezen, verkies ik deze tot bijna acht minuten opgerekte live-versie misschien zelfs wel boven de cd-versie. Ik vind de live-cd dan ook wel een waardevolle toevoeging aan deze legendarische plaat.
mij=Columbia / Sony