“They say it’s over”, zing Roman Candle-voorman Skip Matheny op They Say, het vierde nummer van hun tweede plaat ‘Oh Tall Tree In The Ear’. Dat het over is, werd Matheny vaak verteld de afgelopen jaren. Debuutalbum ‘Says Pop’ werd op het kleine label Outlook Music Company gereleased in 2002. Het grotere Hollywood tekende de band voor een re-release van het debuut, maar liet de plaat vervolgens twee jaar op de plank verstoffen. Pas in 2006 verloste V2 de band uit hun lijden door de masters van Hollywood te kopen en de plaat opnieuw uit te brengen. Ook het avontuur bij V2 bleek eindig: het label zette een streep door bijna al hun artiesten, inclusief Roman Candle. De moed werd er desalniettemin ingehouden, en nu is er dus Oh Tall Tree In The Ear. Van een geknakte moraal, al dan niet resulterend in een jankerige hartzeerplaat, is in ieder geval geen sprake. Skip Matheny zingt onbevangen vanuit zijn tenen, de productie is helder; geen laagje teveel. Gitaar, zang, drums en hier en daar wat kleurende toetsen. Roman Candle levert hier een een goudeerlijke plaat af, een soort postmoderne Great American Songbook-telg. Sonnet 46 is een op muziek gezet gedicht, prachtig begeleid door een gitaar die zijn plaats kent. In Why Modern Radio Is A-Ok schijnt Metheny zijn licht op de staat van de moderne Amerikaanse radio. ‘Oh Tall Tree’ wortelt zich met de aangesneden onderwerpen stevig in 2010, maar klinkt tegelijkertijd tijdloos. Een mooie balans.
mij=Fargo / Munich