Wij in Nederland mogen Tim Knol hebben, een youngster die zich op verbluffende manier met de muziek van veel oudere voorgangers bezighoudt, in de Verenigde Staten hebben ze Dylan LeBlanc. Twintig jaar, gezegend met een diepkoperen stemgeluid en de geesten van Townes Van Zandt en Hank Williams die goedkeurend over zijn schouder kijken. Eerlijk gezegd schiet ik met die laatste vergelijkingen een beetje ver door, want liedjes zoals Townes en Hank die maakten zijn op Paupers Field niet te vinden. Zijn zelfverzekerdheid is er niet minder om: alle twaalf liedjes op zijn debuutplaat zijn van zijn eigen hand. De onderwerpen die hij bespreekt in de verhalende nummers zijn wel dezelfde als die van zijn grote voorbeelden. Verloren liefde (“If Time Was For Wasting”), verlies (“Ain’t Too Good At Losing”) en zelfs dronkenschap (“5th Avenue Bar”) – Nota bene: in de meeste staten van de VS krijgt hij in geen bar een biertje voorgezet!. De slidegitaar heeft een hoofdrol en opvallend: Emmylou Harris biedt de helpende hand door haar stem te lenen voor “If The Creek Don’t Rise”. Er zijn eigenlijk maar twee minpunten te verzinnen: de liedjes worden te vaak in hetzelfde tempo gespeeld en niet elk nummer is even memorabel. Maar dat we meer van Dylan LeBlanc gaan horen, lijkt me een inkopper.
mij=Rough Trade / Konkurrent
Liedjes over dronkenschap maken als je 20 bent en Amerikaan is geen verdienste. Dat is de normaalste zaak van de wereld.;-D
Een zeer goede review, kan er niks anders van maken.
Gelukkig maar.
Wat een heerlijke plaat beter dan die schreeuwer The Talles man on earth.
Voor beiden valt wat te zeggen Harry
echt een topplaat, komt hij ook eens naar Groningen of omstreken?
Ik heb hem maar gekocht dankzij de review.
groet,
Anne
@Anne: heel goed!
da’s nog ns lieve spam