Het lijkt me dat de Amerikaan Damien Jurado, via de releases die hij vanaf 1997 heeft uitgebracht, heeft bewezen op een hoog niveau te kunnen opereren. Jurado is een prima singer-songwriter met een droevige inslag. Als je het kunstje eenmaal beheerst dan zou het niet meer mis mogen gaan, toch? Dus is Saint Bartlett wederom een fijne release geworden. Het album is een bewijs dat een andere producer ook wonderen kan doen. Hier werd Richard Swift ingeschakeld die er een orkestrale achtergrond aan toevoegde, een soort van Phil Spector-light. Dat doet veel met de liedjes. Luister maar eens naar de de eerste twee nummers “Cloudy Shoes” en Arkanas. Ik heb het gevoel dat ik ga zweven. Toch wordt het nergens overdreven en geforceerd. Jurado krijgt geregeld de kans om terug te keren naar zijn lo-fi-basis. Ook de noise mag nog best getuige het Neil Young-achtige “Wallingford”. Saint Bartlett is daarmee een vertrouwde, maar ook verrassende plaat geworden. In september is Jurado op diverse podia in ons land te bewonderen. Met Saint Bartellt in zijn hand kunnen dit niet anders dan prachtige optredens worden.
mij=Secretly Canadian / Konkurrent