Corin Tucker was ooit een van de drijvende krachten achter Sleater-Kinney, een alleraardigst bandje uit de jaren negentig van de vorige eeuw. Nu heeft ze al een tijdje haar eigen band en profileert zich meer en meer als een Patti Smith 2.0. Waar Smith maatschappelijk relevant bleef, daar gaat het bij Corin Tucker mis. Haar leven is door het moederschap verrijkt en dat wil ze de hele wereld laten weten. Inclusief de negatieve kanten waarmee ze het bestaan van haar twee kinderen probeert recht te praten. Leuk hoor, dat moederkloekgedrag, maar haar naamgenoot Maureen Tucker deed dat jaren geleden ook al. En eerlijk gezegd kan het me ook van geen meter boeien of moeder-zijn nu een afmattende fulltime baan is of niet. Waar het mij om gaat: is Corin Tucker in staat is om nog opzwepende punkrock met aanstekelijke melodietjes in elkaar te flansen? Het antwoord is nee, ondanks een geweldig op elkaar ingespeelde band. Tucker voegt niets nieuws aan het oeuvre van ‘n Boss Hog, ‘n Patti Smith of onze eigen Ella Bandita. Een alleraardigst rockplaatje is deze zoveelste cd geworden. Alleen, daar kopen we dus niks voor.
mij=Kill Rock Stars
4 reacties