Eigenlijk weet je het al als de wekker gaat: het wordt niet veel vandaag. Veel te diep geslapen, hoofdpijn. Aansluitend prikt je partner goedbedoeld je oog er bijna uit als liefkozing, dondert even later de bak met kattenbrokken om, blijkt de afvoer niet af te lopen en heeft het onverwachts gevroren: er moet gekrabd worden. De aansluitende tunes die mij weer wat op moeten knappen komen van Karsu Dönmez, alias Karsu. Ze zijn afkomstig van haar album Confession. Normaliter is dit niet mijn ding, met name door de grote jazzinvloeden, maar er komt een soort rust over me. Ik bezie de wereld vanuit de auto en meander door het landschap onderweg naar de keiharde zakenwereld die op mij wacht. Het zijn eerst twee Engelstalige zelf geschreven nummers die mij in de stemming brengen. Het valt op hoe mooi de arrangementen ingevuld zijn qua instrumenten. Karsu mag dan zelf de piano beroeren, aansluitend krijgt iedere muzikant, en dat zijn er nogal wat, zijn verdiende aandacht. Dit overigens zonder in sologepiel te vervallen. Het derde nummer is een traditional gezongen in het Turks, dat haar als gegoten zit. Als ik dan bij de autobaan ben aangekomen en daar de drukte inschiet, houdt het na een aantal kilometers onverwacht op met de rust. Althans, ik zit zowaar in een file. Ik schakel over naar de radio om iets te horen over hoe en wat, maar het enige dat ik hoor is Giel met een infantiel liedje gezongen door kinderen over een goed humeur. Fuck op Giel: ik zet de cd weer op. Ik kom, al duurt het wat langer, wel op mijn bestemming en dat kan ik beter in stijl en met kunde doen.
mij=SU
4 reacties