Eigenlijk is The Edge een avondplaat, zo rustig en zalvend gaat het eraan toe. Het is een darkwaveplaat waarop niet gedanst mag worden, hooguit soms wiegend of echt heel langzaam. “Ethereal dances” heeft een typisch wavegeluid en “Cygnus” een typisch leidend basgitaarlijntje, Vooral liefhebbers van Leonard Cohen zullen onmiddellijk de stem van hun held herkennen in zanger Aret Madilian Samen met Beatrice Valantin, die zeker niet zo aanwezig klinkt als op een vorige plaat, bepaalt hij de vocalen van het Franse Deleyaman. Het mooie “Castles in the Sand” had ook een Johnny Cash-nummer kunnen zijn: opvallend is wel het geluid van het instrument de doedoek, die een beetje klinkt zoals Ofra Haza zingt. Wat een gaaf genre, eigenlijk, darkwave; in mijn platenkast heb ik er (te) weinig van. Net als andere jonge bands als Soror Dolorosa en Ballet School geeft Deleyaman (toch alweer 13 jaar bezig) weer een nieuwe draai aan het aloude genre wave. Mooie plaat, constant in stijl, kabbelt alleen net wat teveel op de achtergrond als je niet oplet…
mij=Sonic Rendezvous