Het laatste wat je wilt horen na een bezoek aan een festival is dat je het meest indrukwekkende optreden hebt gemist. Je begrijpt het waarschijnlijk al, het gebeurde mij. Als ik althans die ene mening moet geloven. Het ging om Benjamin Clementine. Zijn optreden gewapend met piano was in de intieme setting uniek. Maar ik was er niet bij, ik beluister nu ‘slechts’ zijn debuutalbum At Least Now. En die is, ik zal het eerlijk zeggen, prachtig. Clementine werd geboren in Londen, maar werd uiteindelijk in 2012 ontdekt tijdens een straatoptreden in Parijs. In juni 2013 bracht hij zijn eerste ep uit die hij promotioneel mocht ondersteunen met een optreden bij Jools Holland. Dat betekende, naast een schouderklopje van Paul McCartney, zijn doorbraak. In 2014 was er een tweede ep en nu is er dus zijn debuutplaat. En…. die liegt er niet om. Muzikaal houd ik het ergens tussen het gevoelige werk van Antony Hegarty en de soul van Michael Kiwanuka, maar elders leest u ongetwijfeld de naam van Nina Simone. Het maakt ook allemaal niet zoveel uit, want Clementine heeft zelf veel te bieden. Zijn stem raakt me en elke pingel op zijn piano is raak. Als het geluid grootser wordt neergezet, met drums, een viool, een heel orkest, dan hoeft dat van mij niet. Het is te gemaakt. Van mij hoeft hij ook niet te laten horen dat hij, al is het sporadisch, zijn stembereik immens hoog kan gaan, zoals in “Adios”. Houd het maar klein. Maar verder is Clementine een aparte vogel in de muziekbijt en die kunnen we meer dan genoeg kunnen gebruiken. Zakdoeken mee, en laat je overvallen. ‘Cuz I have been lonely, alone in a box of my own, they claim to love me and be near me, but they are all lying, I have been lonely, alone in a box of my stone, and this is the place I now know I belong’. Ik geloof hem.
mij=Barclay/Virgin/Universal
Wat een boksaaie plaat!
tssssssssssssssss………….