Lau Nau heet eigenlijk Laura Naukkarinen, komt uit Helsinki en zingt zoals je dat van een Fins meisje (met mutsje) verwacht. Lief, zachtjes en een beetje depressief. Lange winters doen de de ramen met sneeuwbloemen beslaan. Ze vormen fragiele maar fraaie patronen, net als de piano-akkoorden in opener “Valolle”. Laura zingt heel cosy in het Fins, zodat haar wereld voor de buitenstaander nog wat mysterieuzer wordt. Wegstervende, zoekende klanken, uit meer bestaan de betere tracks niet. De godmother van deze pastorale psych folk is Vashti Bunyan, en echo's van de Britse zangeres zijn terug te horen in tinkelende liedjes als “Hämärän hevoset”. Valohiukkanen is een tip voor de liefhebbers van landgenote Islaja, en de IJslandse Ólöf Arnalds. Vooral dat laatste komt goed uit, want Arnalds in februari verschenen Sudden Elevation vond ik een beetje tegenvallen. Wel dient de luisteraar rekening te houden met een paar soms olijk aandoende, dissonante interjecties. “Kuoleman tappajan kuolema” bevat zelfs een stampende beat. Die onzin wordt aan het eind goedgemaakt. Laura speelt solo nog wat piano, en draait ondertussen aan een ruisende radio. Spookachtig.
mij=Fonal
4 reacties