The Mad Trist – Animals & Acrobats

Eerlijk gezegd was The Mad Trist voor mij een bandje waar ik FU-collega's over gehoord had, maar dat nooit mijn oren bereikte. Iets met zoveel muziek te beluisteren en uren in de dag. Als het nieuwe album in mijn stapeltje recensie-cd's verschijnt ga ik op zoek naar informatie en kom ik de term 'stonerpop' tegen. Een term die ik in eerste instantie wat tegenstrijdig vind. Stoner staat voor mij voor moddervette grooves die je bij het juiste volume langzaam uit je stoel trillen, en da's mijlenver verwijderd bij wat ik onder pop versta. Maar verdomd, The Mad Trist slaagt erin me bij te brengen wat stonerpop is. Nog steeds die grooves, en de Queens Of The Stone Age zijn meestal niet zo ver weg. Met de belachelijk catchy songs zijn kun je nog aan QOTSA refereren, maar er zit ook steeds iets in dat de songs van The Mad Trist licht en aanstekelijk maakt, zelfs al zijn de teksten dat niet altijd. Vaak is dat het drumwerk van de nieuwe drummer Roy Moonen, maar ik hoor er ook regelmatig Blur-achtige koortjes in, waarmee The Mad Trist keer op keer songs neerzet die absoluut rocken en tegelijkertijd een ernstig goede zin veroorzakende lichte toets hebben. De ene keer gieren de gitaren behoorlijk, de andere keer huppelen ze vrolijk door. En zo slaagt The Mad Trist erin, in een strakke productie van Wouter Budé en de band, met Animals & Acrobats een volwassen en verrassend vrolijk rockend album af te leveren, vol materiaal voor spetterende optredens. Chapeau!

mij=PIAS