Drexciya – Journey of the Deep Sea Dweller I / II / III

'Bestaat er mooiere electro dan die van Drexciya? Wij denken van niet.' Met die conclusie besloot de Amsterdamse muziekliefhebber Roy Mantel in zijn podcast BenedenNAP 44 een interview met Serge Verschuur, de oprichter van het Rotterdamse platenlabel Clone Records. Die had een bijzonder verhaal te vertellen. Clones recente heruitgave van het vroegste werk van Drexciya noemde Serge 'het moeilijkste project dat ik ooit gedaan heb'. Want hoe doe je dat eigenlijk, verloren gewaand werk van een overleden electropionier opnieuw uitbrengen? Even bij het begin beginnen. In 1998 verscheen er een artikel in The Wire, waarin het anonieme duo Drexciya werd voorgesteld. Ze hadden al vanaf 1992 al een hele reeks schitterende electroplaten uitgebracht in Detroit, maar niemand kende hen. Of wist hoe ze eruit zagen. Het mysterie werd gevoed door de hoes van het album The Quest, waarop werd uitgelegd dat Drexciya een mythische stad diep op de bodem van de Atlantische Oceaan was, bevolkt door een gemuteerd mensenras dat onder water kon ademen. Dit zouden de ongeboren kinderen zijn geweest van zwangere Afrikaanse vrouwen die tijdens hun reis op de slavenschepen overboord waren geworpen. Logisch dus dat de Drexciyanen al hun nummers onderzee-titels gaven. In totaal maakte Drexciya 13 EP's en 4 albums. Tot in 2002. Toen overleed James Stinson. Zo kwam er opeens een naam en een einde aan Drexciya. De muziek leefde voort, natuurlijk. In de platencollecties, in de clubs en op muzieksites. Alsnog werd het duo erkend als de pionier die het geweest was. Maar de muziek was nergens meer te krijgen. Voor The Quest op cd betaal je op eBay al gauw $200. Al jaren geleden waagde Serge er een mailrondje op om de rechthebbenden van het vroegste werk van Drexciya te vinden, maar het leek een onbegonnen speurtocht. Slechts dankzij de faam van Clones andere heruitgaven, zoals Dopplereffekts Gesamtkunstwerk – misschien niet toevallig een formatie waarin de andere helft van Drexciya meespeelt – bleek het in 2011 opeens mogelijk om toch in de achtergebleven Drexciya-catalogus te grasduinen. Clone mocht alles opnieuw releasen, met uitzondering van de twee later bij Tresor uitgebrachte albums. En ja, wat dan? Breng je al dat losse werk exact zo nog eens uit? Chronologisch? Thematisch? Uiteindelijk werd er gekozen voor een vierdelige bloemlezing, met ook wat onuitgebracht werk dat mooi in het geheel past, waarvan nu drie delen uit zijn. Rond de herfst volgt deel 4. Houd je van instrumentale, pure, kristalheldere electro zoals het bedoeld is, en zoals Legowelt die nu nog steeds met veel succes maakt, dan haal je ook deze classic in huis.

mij=Clone