Björk – Bastards

Björk, die rare IJslandse eskimo heeft het toch maar mooi geschopt tot icoon, topzangeres en kunstenares met een compleet eigen kijk op de wereld. Nu laat ze haar eerder werk voor zich werken. Als een soort Patti Smith produceert ze nauwelijks nieuw materiaal meer, maar geeft ze anderen de kans haar materiaal te bewerken tot de wereldse smaken van nu. Biophilia was slechts een afspiegeling op CD van haar zoektocht in het gebruik van apps en social media om de wetenschap een dienst te bewijzen. Om in haar rol te blijven trad ze destijds in 2011 alleen op in the New York Hall Of Science. Bastards is een verzameling remixen van Biophilia-songs. De opvallendste namen die bijdragen zijn Matthew Herbert en Death Grips. “Crystalline”, “Sacrifice” en “Mutual Core” zijn het vaakst in verschillende mixen aanwezig op Bastards. Hudson Mohawke voorziet “Virus” van zweverige synths als ware het een ambient-track. Death Grips heeft zich met cut and paste-dubstep-technieken vergrepen aan “Sacrifice” en “Thunderbolt”. Omar Souleyman laat Björk een worden met Khaled-achtige chants. Slechts Matthew Herbert is in staat om de voormalige Kükl- en Sugarcubes-zangeres nieuw perspectief te bieden. Alsof de eigenzinnige zangeres dat met ons wil delen. Ik geloof het niet. Wat ik wel kan bedenken is dat Björk ons met andere ogen en oren wil laten begrijpen hoe universeel haar werk is. Dat ik dan ook met weemoed teruggrijp naar haar oude werk en een heel weekend intensief haar oeuvre doorneem, is voor Björk al genoeg winst.

mij=One Little Indian