Dat krijg je als je met een hele club vrienden naar een festival gaat: het eerste bandje ga je geheid niet halen. In dit geval moest er eerst nog een bodempje Schrobbelèr gelegd worden. Dat was namelijk ook goed tegen de kou.
De herrijzenis van de Haagse punkers Spider Rico gemist hebbende togen we maar naar de Thunderbolt: de bikerskroeg op Paaspop. Erg gezellig daar, maar ook te vol. De drukte viel mee bij Douwe Bob in de Jack Daniel's tent alwaar hij de showcases voor de 3FM Serious Talent Awards opende. En dat deed hij verrassend goed. Voor wie Douwe Bob niet kent: ook ik had het tv-programma 'De Beste Singer-Songwriter van Nederland' aan me voorbij laten gaan, want dat was toch vooral geouwehoer en weinig muziek. Maar die dekselse Douwe beschikt zeker wel over een fraaie stem, en de muzikale begeleiding was smaakvol door de Excelsior-Recordings-huisband. Daarvoor moet je natuurlijk wel een beetje countryrock à la The Jayhawks kunnen waarderen, dat dan weer wel.
mij=Door: TheLeonKing. Foto's: Tim
Ik zal het verder maar niet hebben over zijn Grease-leren jack dat onvermijdelijk uit moest halverwege de set. Had het toch nog een zekere Idols-factor. Nieuwsgierig als altijd wilde ik weten wat die surprise-act Jack Daniel's Legend in de Thunderbolt voor moest stellen. Al snel zag ik de mannen van Peter Pan Speedrock hun spullen het podium opsjouwen. Peter Pan die Abba-covers speelt? Was leuk geweest, maar dat herkende ik er toch niet in. Wat we voorgeschoteld kregen waren vooral instrumentale stukken stonerrock. Voor de gelegenheid stond er een extra gitarist op het podium, geen bekend gezicht voor mij. Al met al klonk het goed en bleek het om een nieuw project van de Peter Pan Speedrock-leden te gaan. Een naam moest nog bedacht worden, maar de goede ontvangst in de Thunderbolt kunnen ze alvast in de zak steken.
In de Phoenix brak bij de eerste tonen van Gojira gelijk de pleuris uit: wat een overweldigde bak metal! Meshuggah was niet ver weg, maar door de nadruk van het geluid op bas en drum werd het me na een paar nummers toch te eentonig. Best jammer.
Vooraf verheugde ik met op de donkere, meerstemmige folk van Mister And Mississippi. En gaandeweg het optreden werd ik ook behoorlijk hun dromerige wereldje ingezogen. De band klonk als een winterklokje en het was allemaal nog hartverwarmend om te zien ook. Met liedjes als “Same Room, Different House”, “Calm” en vooral ook “Follow The Sun” hebben ze prachtig materiaal in handen. Vooral het intense einde van laatstgenoemde lied was werkelijk fantastisch. Mooi bandje. Bij Anne Soldaat wilde het daarentegen niet echt los komen. Pas op het einde van de set bracht hij er met een typische Soldaat-solo wat meer vuur in. Een degelijk optreden, maar niet meer dan dat.
Wederom deden we een poging om in de Thunderbolt te geraken, nu om daar Twenty Sicks Hardrock Tribute te gaan zien. Maar door een afgeladen volle tent was dat niet echt een succes.
Wat dan wel weer heel leuk was: Palio Superspeed Donkey. Misschien niet zo uitgebalanceerd als Mozes And The Firstborn een dag eerder, maar zeker wel de moeite waard. Tijdens de Popronde 2012 heb ik ze al aan het werk gezien (kinderarbeid?) en ik moet zeggen: deze vier zestienjarigen zijn weer wat gegroeid. Ze zijn wat meer gruizige gitaarpop in Pixies en Pavement-stijl gaan spelen en klinken dus ietsjes minder als de jongere broertjes van Artic Monkeys. Ze kwamen met duidelijk al betere nummers dan hun debuutsingle “Mr. Dickhead”. En wat een jonge gastjes zijn het toch hè. Met name gitarist/zanger Willem Smit was zeer aandoenlijk en een positieve verschijning, terwijl zanger Sam Vermeulen vooral heel stoer probeerde te zijn. Vooral doorgaan jongens!
De soundcheck van het IJslandse Sólstafir klonk veelbelovend, maar toen de mannen-met-baarden eenmaal echt op het podium aan het warmdraaien waren was het toch nog erg wennen. En eigenlijk bleef het kwartje ook het gehele optreden steken. De stevige postrock was muzikaal nog wel te pruimen, maar bij de zang haakte ik af. (Voor meer postrock had je dit weekend overigens op een ander festival moeten zijn…)
Ons Paaspopfeestje vierden we ondertussen in de Theatertent bij 80's Verantwoord, want het was zeker weer fijn om lekker uit de plaat te gaan op al die leuke en ook foute liedjes uit mijn jeugd. Gelukkig keek ik wel op tijd op mijn telefoon, om te zien dat ik als de bliksem naar de Jack Daniel's moest gaan voor Traumahelikopter. Net als nieuwe helden Mozes And The Firstborn tappen zij uit een dik garagerock-vaatje, maar waar Mozes vooral poppy klinkt gaat Traumahelikopter meer voor punk à la The Ramones. Wel vet hoor, die bezetting van drum met twee gitaren, maar met name de eenvoudige drumpartijen zorgden voor een gebrek aan dynamiek. Aan de bezieling en inzet van de heren lag het niet, maar voor mij was het teveel Immer Geradeaus.
Leuk stuk. Testament gemist dus? Zang Sólstafir is niet het sterkste punt vidn ik ook, had er dit keer niet zo’n last van 🙂