Nee. Nee, dit is’m niet. Er zijn weinig artiesten waarbij ik zo verwachtingsvol naar een nieuwe plaat kan verlangen als Josh Ritter. De man heeft een zeldzaam hoog niveau, op zijn platen staan meestal geen missertjes, slechts uitschieters naar boven. Maar met The Beast In It’s Tracks doorbreekt hij die lijn. De verkeerde kant op. Ritter komt uit een niet zo heel gelukkige periode, zijn relatie ging naar de knoppen, en hij heeft het leed verwerkt met deze nieuwe plaat. En waar een beetje echtscheidingsplaat het goede in een artiest naar boven wil halen, lukt dat bij Ritter niet. Het is een hele persoonlijke plaat geworden, maar het lijkt dat Ritter uiteindelijk niemand pijn heeft willen doen. De negatieve nummers die hij geschreven heeft tijdens deze periode zijn dan ook allemaal geskipt. En dat is jammer. De plaat kabbelt daardoor teveel en komt nergens van de grond. Ook al omdat zijn, normaliter ijzersterke teksten, nu wat gewoontjes aandoen. Let wel, een slechte, of laten we het anders noemen, een minder goede plaat van Ritter is nog altijd vele malen beter dan het gros van wat er zo dagelijks uitkomt aan werk van singer/songwriters, maar in het oeuvre van Ritter valt The Beast In It’s Tracks op. Helaas niet in positieve zin. Maar goed, hij heeft inmiddels nieuwe verkering, dus wie weet, voor de volgende plaat…
mij=Pytheas
4 reacties