Ik heb Dirk Serries ondertussen twee keer live aan het werk gezien. Een keer was dit als Fear Falls Burning in het voorprogramma van No-Man in De Boerderij, de tweede keer als Microphonics tijdens een Tonefloat-label-event in Tilburg. Beide keren grepen de intense drones van Serries me naar de strot. Beide keren had ik er na afloop ook moeite mee om helder uit te leggen waarom dat nou zo was. Horen en zien is geloven. Zover kwam ik nog. Met zijn albums heb ik eigenlijk hetzelfde probleem. De nieuwe Microphonics-cd heb ik ondertussen al tot in alle uithoeken verkend. Het is eigenlijk doodeenvoudig. Het draait om de reis van de man en zijn gitaar, en zijn uitgekiende verzameling effectpedalen. In vier tracks van elk ruim tien minuten vertelt Serries een verhaal dat bij elk navertellen in woorden als onlogisch overkomt. Leg maar eens hoe het snerpende geluid van een paar door effecten groezelig gemaakte gitaaraanslagen over een sluimerend ijlende grondtoon door jou als intense pracht ervaren wordt. Veel verder dan dat kom ik niet. Aan de andere kant: dat is ook alles wat bijvoorbeeld openingstrack “Mounting Among The Waves” is. Waarom zou ik er dan meer van willen maken? Het zijn nu eenmaal geen liedjes in ABACAB-traditie en ze zijn zeker ook niet voor iedereen te verhapstukken. De emoties die vooral de tweede track “There's A Light In Vein” bij mij oproepen, die moeten gebaseerd zijn op iets wat ik in woorden zou moeten kunnen omschrijven. Maar elke poging strandt in staren naar buiten, naar mijn lege Word-bestand, naar niets, terwijl ik ondertussen op ga in de ijle, bijna Sigur Rós-achtige klanken die Serries uit zijn set weet te toveren.
mij=Tonefloat
4 reacties