Met superstip op mijn irritatielijst: albums die je talloze keren draait, ontegenzeggelijk de duim omhoog krijgen, maar waar je geen woord over op papier gezet krijgt. Peter Doran wordt bedankt. Zijn Overhead The Stars heeft slijtplekken van de bestralingen door de laser, ik staar nog steeds naar een blank vel. Bloedirritant. Toch moet deze singer/songwriter ontegenzeggelijk iets goed doen, anders had ik 'em al lang een schop de cd-kast ingegeven. Overhead The Stars staat dan ook vol met fijne liedjes, die veel meer de kant op gaan van pop dan van man-met-gitaar-en-zing-over-je-kutleven. Af en toe is het zelfs bijna bombastisch, zoals in “Out Of Here”. Da's niet zijn beste kant. Doe mij maar een intrigerend traag voortslepend liedje als “Kicking And Screaming”, met een fascinerende gelaagdheid aan zang. Qua is Doran eigenlijk wel een beetje de ideale mix van David Gray en Ozark Henry. Het eigengereide van Henry heeft 'ie ook wel, de elektronica niet. “Thread” is wat dat betreft wel grappig. Qua tekst (zoektocht naar vrienden die tot nu toe eigenlijk alleen maar gezinnen stichten, tuinen onderhouden en geen tijd hebben voor koffie) zou hij echt meeslepend en traag kunnen brengen. Doran kiest echter voor een dermate uptempo insteek dat 'ie bijna over zijn woorden dreigt te struikelen. Dat gebeurt niet natuurlijk en de gitaarsolo is zelfs vreemd traag na het gehuppel ervoor, maar het werkt wel! Nog beter is album opener “Perfumed Letter” (beetje melancholisch Buckley-achtig). Daarin zit misschien ook wel de bron van alle kwaad voor mij. Doran zingt: 'I let too much time slip through my hands / I spend too much time watching the time go by'. Daar heb ik dus last van bij deze cd. Ik denk dat ik het maar opvat als een goed teken.
mij=Mass Market / Bertus
4 reacties