Na de rauwe, luide bluesrock van Gov't Mule is het even wennen aan Robben Ford. Een artiest wiens muziek me al die jaren voorbijgegaan is, ondanks mijn voorliefde voor blues. Toch is dit al zijn achttiende solo-album, naast tien albums met de Ford Blues Band en zijn werk met o.a. Joni Mitchell en Miles Davis. Ik snap overigens wel waarom ik het zolang niet opgemerkt heb. Het klinkt op het eerste gehoor als stoort-zich-niemand-aan-hap-slik-weg-blues. Dan is het fijn als je door een recensie gedwongen wordt nauwkeuriger te luisteren. Want Robben Ford mag dan zowel qua gitaarwerk en zang niet tot de heavy brigade behoren, zijn gitaarwerk is fantastisch. Alleen gebruikt hij drie noten waar anderen er zeven gebruiken, en da´s even wennen. Maar die drie nootjes zijn dan wel fraai en uiterst precies gespeeld. Als ik zo zijn stalgenoten bij Mascot eens bekijk, kun je 'm wel plaatsen tussen Steve Lukather en Robert Cray. Robben Ford verenigt namelijk de blues met pop- en soulinvloeden zoals Lukather en tegelijkertijd heeft zijn spel de wortels diep in de bluesgeschiedenis zoals Robert Cray. Dat blijkt ook uit de covers van bijvoorbeeld Charley Patton (“Bird’s Nest Bound”), Bob Dylan (“Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine)”) en Little Buddy Doyle (“Slick Capers Blues”). Ook het orgelspel van Larry Goldings mag niet onvermeld blijven. De opener, Allen Toussaints “Everything I Do Gonna Be Funky” is wat dat betreft een perfecte opener. Het is blues met uiteraard een funky randje, met fraai gitaarspel, de ingetogen stem van Ford, heerlijk toetsenwerk van Larry Goldings en een fijne trombone aan het einde. Larry Goldings' toetsen zijn overigens net zo belangrijk voor het geluid als Ford's gitaar en hij krijgt ook regelmatig een solospot. Daarnaast is ook de trombone van Steve Baxter op dit album belangrijk. En ja, ook een trombone kan ingetogen zijn, zoals op dit album blijkt. Ford heeft over dit album gezegd dat hij veel ruimte in het geluid wilde hebben, zoals Miles Davis dat deed bij Kind Of Blue, en dat is gelukt. Het is wel érg rustig allemaal, zodat ik het niet op elk moment trek, maar zoals gezegd is het zeer de moeite waard om Bringing It Back Home wat nauwkeuriger te beluisteren.
mij=Provogue / Mascot
4 reacties