Gisteren werd de documentaire Pearl Jam Twenty weer uitgezonden. Indrukwekkend was het fragment waar de bandleden vertelden dat ze Pearl Jam verdelen in 'voor Roskilde' en 'na Roskilde', het festival waar negen toeschouwers werden doodgedrukt tijdens een Pearl Jam-concert. Onwillekeurig moest ik meteen aan Great White denken. Deze maand is het tien jaar geleden dat er maar liefst honderd mensen omkwamen bij een Great White-concert, onder wie gitarist Ty Longley. Voor mij zou het geloof ik voldoende zijn om mezelf op te sluiten in een hutje in de bergen en me nooit meer onder de mensen te begeven. Zo niet Great White. Na die gruwelijke nacht hebben ze hun werkzaamheden weer opgepakt en een aantal prima studioplaten afgeleverd. Onderweg is wel frontman Jack Russell aan de kant gezet, maar met Terry Illous hebben ze een nieuwe zanger met een lekker bluesy stemgeluid. Dit concert is opgenomen rond de verschijning van het meest recente album, Elation, maar voor dit jubileumconcert stond jammer genoeg geen van de songs van dat album op de setlist. Sterker nog – en dat is misschien wel het enige kritiekpunt op dit album – de zes laatste studio-albums worden vrijwel geheel overgeslagen: op “Back To The Rhytm” na zijn álle songs van voor 1993! Dat weerhoudt Illous er niet van een prima prestatie neer te zetten. Zijn zang maakt net als op Elation dat Great White rootsier klinkt. Daarbij heeft de band de goede keuze gemaakt de live-opnamen niet eindeloos op te poetsen, waardoor dit een liveplaat is zoals je ze tegenwoordig veel te weinig hoort. Bluesy (“House Of Broken Love”), volop gitaarsolo's mét foutjes (“Mista Bone”), en met oneffenheden in de mix zoals je die in werkelijkheid óók hoort. 30 Years – Live From The Sunset Strip klinkt daardoor alsof je in een klein zaaltje vlak voor het podium staat. En dat heeft toch heel wat meer charme dan zo'n bijna perfect klinkende stadionopname.
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties