Patrick Wolf besloot in 2012 een eerste keer terug te kijken op zijn inmiddels tien jaar durende (en vijf studio-albums omvattende) carrière. Het voormalige wonderkind veroverde in die jaren een trouwe emo-fanschare, al bleef het grote publiek nog buiten bereik. Zelf vond ik Wolf aanvankelijk wat overschat, maar met The Bachelor overtuigde de flamboyante Engelsman me. Wie wil zwelgen in melodrama en grote gebaren – en wie wil dat niet op zijn tijd – zit bij Patrick Wolf goed. Zo goed, dat Wolf eigenlijk eens de Engelse entry voor het Eurovisie Songfestival zou moeten schrijven. Op Sundark and Riverlight, een greatest hits in alternatieve arrangementen, houdt hij zijn liedjes juist heel klein. Strijkers, stem en piano vullen een groot gedeelte van het dubbel-album. Op de eerste schijf is het nog even wennen. Wolfs stem staat zo zonder tierelantijnen wel erg pontificaal vooraan in de mix, en klinkt wat pompeus. Gelukkig is de tweede schijf aanzienlijk beter. Daar beweegt Wolf zich richting vertrouwd filmisch indie-terrein. Let bijvoorbeeld op de contrabas in het Van Morrison-achtige “Bermondsey Street”. De titel van het album komt langs in “London”, waarin het riedeltje van een binnenkomend sms'je als een terugkerend piano-motief wordt gespeeld. Patrick Wolf zet er zijn beste David Sylvian-croon op en fietst in gedachten langs zijn eigen waterfront. 'Coming down from darkened heights. I taste the Thames with my cycle lights.' Wellicht dat hij die plaat van Secrets of the Beehive-allure op de volgende terugblik mee kan nemen.
mij=Bloody Chamber
4 reacties