Nog net in 2012 verscheen Freakish, het tweede album van Joe Gideon & The Shark. Basale garagerock in duo-vorm. Broer op gitaar en zang en zus op drums. Je zou het sinds The White Stripes haast niet in je bio durven vertellen, ware het niet dat Joe en Viva Gideon werkelijk broer en zus zijn. En, gebiedt de eerlijkheid te zeggen, het geluid van de twee roept net zozeer associaties op met The Kills als met bekendere rammelrock duo’s. De hoeveelheid synthesizers en elektronische effecten is dan ook vele malen groter dan we in dit genre gewend zijn. Joe zingt op acht van de negen nummers en alleen in “Poor Born” en in de vervreemdende afsluiter “Friday 13” mag ook zus Viva de belangrijkste vocalen verzorgen, in het eerstgenoemde nummer door een vocoder. Praatzang is het favoriete stijlmiddel van Joe Gideon. Het is dan ook opvallend hoe verzorgd de teksten zijn: volgens de bio gaan ze over bijvoorbeeld filmer Werner Herzog die tijdens een interview neergeschoten wordt (“The Insignificant Bullet”). Maar ook over 'being invited three years in a row to Elvis the dog’s birthday at the Queen’s Park bandstand' en worden onderwerpen behandeld als een kat met de naam Sylvester, ping-pong, 'badly negotiating the London Underground doobied up to the eyeballs and ending up at the end of the line' (“You, The Pole, and the Rastafarian”). “Freakish, indeed”. Niks van de tekstuele idioterie aantrekken, de donderende rammelblues-met-synths is meer dan het beluisteren waard.
Mij=Bronzerat
4 reacties