Love Like Birds, liefde als vogels. Elke de Mey is een 24-jarige Gentse en is het soort meisje waar onze onderburen het patent op lijken te hebben. Zo lieflijk, zachtaardig, zorgzaam en welbespraakt komt men ze in Nederland niet vaak tegen. Op haar hoofd danst een kastanjebruine haardos, en haar is gelaat versierd met een beminnelijke glimlach. Enkele minuten later dan de afgesproken tijd komt ze beleefd verontschuldigend bij de Paradiso aan. De reden van haar vertraging met zich meezeulend: aan haar zij prijkt gemaal Jinte Deprez van Balthazar – op zijn beurt misschien wel weer de coolste man van België. Het is een aandoenlijk gezicht. Al even bij elkaar, maar ogend als een kersvers koppel; glunderend, verlegen, hand in hand. Naar het zich laat aanzien zo blij als twee kleine kinderen. Het was namelijk even sinds ze elkaar zagen. Elke was al enige tijd op tour met de band Dark Dark Dark – en het was een lange tour. Niet alleen voor haar maar ook voor Jinte, zo te zien.
mij=Interview: Guus. Foto's: Wannabes
Edoch moet ik de boeman spelen en Elke even lenen voor een tweegesprek. Alhoewel haar artiestennaam Love Like Birds in Nederlandse contreien nog niet gelijk bellen doet rinkelen, zijn onze Belgische buren reeds bekend met haar slaapkamerfolk. Vorig jaar mei werd ze door Studio Brussel verkozen tot ‘vibe van het jaar’, een gerenommeerde benoeming voor een beginnend artiest. Evenwel verzorgde ze in 2012 het voorprogramma voor de Europese tour van het reeds genoemde Dark Dark Dark. Waarmee ’s moederlands grenzen werden overgestoken en Frankrijk, Duitsland, Nederland en Denemarken werden aangedaan. En dit alles op basis van slechts één gelijknamige EP die in 2011 ten tonele verscheen. Deze werd opgenomen op haar eigen slaapkamer, en afgeblust met een lo-fi productie om zo welbewust bij de luisteraar het idee op te wekken dat ze de liedjes naast je zit te spelen. De EP werd een bescheiden binnenlands succes. Niet veel later dreef haar stem minzaam op de nationale radiogolven. Het moet vreemd zijn, zo van je kleine Gentse slaapkamer rechtstreeks naar veelvuldige airplay op StuBru. 'Ik vind het nog altijd onwaarschijnlijk', bekent Elke nadat we hebben plaatsgenomen aan een tafel in het café van de Amsterdamse concertzaal. 'Als ik mezelf op de radio hoor denk ik Oh wacht, ik herken dat nummer.' Dan lachend: 'Vervolgens blijkt dat ik het zelf ben. Dan ben ik wel een beetje trots.'
Elke’s carrière heeft een stijgende lijn ingezet. In de jaren 2010, 2011 en 2012 verdubbelde ze telkens haar aantal jaarlijks gespeelde shows. Ook zelf begint ze voorzichtig het voortschrijdende succes op te merken. 'Het begint een beetje te rollen. Vooral doordat we de radio meekregen. Vroeger speelde ik bijvoorbeeld alleen als iemand het vroeg, nu heb ik een boeker: iemand die zelf vraagt of ik ergens kan spelen.' Maar niet alles is vanzelf gegaan bij Love Like Birds. Ondanks het hoge aantal gespeelde shows, was optreden bij aanvang van haar carrière verre van vanzelfsprekend. 'Ik vond het super eng. Liedjes uitbrengen is makkelijker, omdat je niet geconfronteerd wordt met mensen die effectief aan het luisteren zijn.' Het was weer een heel ander verhaal toen ze haar nummers live ten gehore ging brengen, en haar diep persoonlijke teksten wildvreemden moest toezingen. 'De eerste vijftig shows dacht ik ‘Ik loop weg’ en ‘ze gaan het niet leuk vinden’. Daar heb ik me echt overheen moeten zetten.' De liedjes van Love Like Birds ademen een puurheid; ze zijn bezwangerd van een zekere intimiteit en emotie. Een potentieel gevaar bij het veelvuldig spelen van shows is dat een routine erin kan sluipen. Zulke routine zou de voor Love Like Birds zo belangrijke emotie kunnen doen afstompen, waardoor het moeilijk wordt dezelfde intimiteit telkens weer op te roepen. Elke erkent het probleem maar heeft daar naar eigen zeggen geen last van. 'Ik was wel bang daarvoor, maar dat heb ik nog niet. De nummers en de verhalen erachter zijn zo echt dat ik me er telkens weer in kan vinden. Me inleven is nooit een probleem. Mocht het zover komen dat het een routine wordt, dan ga ik ermee stoppen. Dan is het niet meer echt voor niemand. Niet voor mij, niet voor andere mensen: dat vind ik niet eerlijk.'
Ondanks het huidige succes heeft Elke nog altijd niet getekend bij een platenlabel. Ze legt uit. 'Bij het uitbrengen van de eerste EP wist ik helemaal niet wat het allemaal zou brengen. Nu is het wat serieuzer en kan ik wellicht koffie gaan drinken met wat mensen die me wat willen aanbieden.' Gebrek aan interesse is er allerminst, maar ze is gehecht aan de vrijheid die ongetekend zijn met zich meebrengt. 'Ik wil niks moeten. Dit is allemaal voor mijn plezier.' En plezier heeft ze er zeker in. Ze gaat enthousiast verder: 'Ik doe het zó graag. Dit is het enige waar ik op dit moment geen stress van krijg. Ik voel me er goed en rustig in; muziek maken en op tour gaan. Dit hele leven.'
Gelukkig voor de jongedame mag ze hier waarschijnlijk ook nog wel even mee doorgaan. Ze is inmiddels druk bezig met de voorbereidingen voor de opnames van de nieuwe EP die in het voorjaar gaan plaatsvinden. 'Ik hoop dat alles blijft zoals het nu is. Ik zou in de toekomst heel graag twee keer per jaar blijven touren. En wellicht ooit eens Into The Great Wide Open spelen. Dat wil ik het liefst. Dus bij deze!' Verleden zomer was ze al op het vrolijke Vlielandse festival aanwezig. Niet in de hoedanigheid als artiest, maar onder de vleugels van haar vriendje zijn band. Net als zij zijn ook alle bandleden van Balthazar afkomstig uit het Vlaamse Gent. Een stad die menig muziekliefhebber zich doet afvragen wat er ginder toch in het grondwater zit. Na the Bony King of Nowhere, Balthazar en the Subs is Gents jongste exportproduct nu dus Love Like Birds. Elke beaamt dat ze veel te danken heeft aan haar stad. Eenieder waarmee ze samenwerkt komt uit Gent; van de producer van haar EP tot aan de vervaardiger van de artwork die van de hoes prijkt, tot aan de ontwerpers van de merchandise en regisseurs van haar videoclip. 'Het zijn allemaal vrienden. Mensen die ik vertrouw, waarmee ik op café ga en dit soort dingen bedenk. Mijn merchandise bijvooorbeeld wordt gedaan door Patricia Vanneste van Balthazar.' Giechelend: 'Zo houd ik het ook allemaal low-budget.'
Omdat ik Jinte niet onnodig lang van Elke wil onthouden, sluit ik het interview af. Diezelfde avond wist ze de met luidruchtige Hollanders volgepakte bovenzaal van de Paradiso het zwijgen op te leggen. Een prestatie van formaat. Wellicht waait haar succes het komende jaar over naar Nederland, en zal haar naam ook over de vaderlandse polders rondzingen. Het zij d’r gegund. Voor u het vergeet: Love Like Birds, liefde als vogels.
4 reacties