‘Wie aan het het syndroom van Capgras lijdt, heeft het waanachtige idee dat partners, familieleden of bekenden niet echt zijn, maar vervangen zijn door dubbelgangers met hetzelfde uiterlijk en gedrag. De meeste Capgraspatiënten beschouwen de dubbelganger wel als een mens, maar soms menen ze dat de dubbelganger een robot of buitenaards wezen is’, aldus Wikipedia. Je band noemen naar dit vervreemde syndroom, daar moet een reden voor zijn. Ik kan slechts gissen naar de reden, maar kan wel constateren dat ik na beluistering van de gelijknamige EP van het Utrechtse Capgras me afvraag waar ik nu eigenlijk naar geluisterd heb. Ik hoor invloeden van triphop (“Portraits”), indierock (“Feelings Back”,”Shattered Sight”)en symfo (“Xenofobia”, “Spring”). Maar het is vooral VEEL, de nummers zitten propvol ideeën en het wordt daardoor een beetje een losgeslagen bende. Geen duidelijke eigen identiteit dus en dat stoort mij een beetje. Kennelijk waren ze zelf ook niet helemaal content met het resultaat. Frontvrouw Sophie Platenkamp deed mee aan het televisieprogramma ‘De beste singer-songwriter van Nederland’ als Sophie Veline. Zij heeft besloten solo verder te gaan, haar debuutalbum De Zwarte Deken is net verschenen. De rest van de band maakt binnenkort bekend wie hun nieuwe zangeres is. Ik ben benieuwd of ze daarmee ook een eigen identiteit gevonden hebben.
De Vlaamse Reena Riot heeft meer eigen smoel. Achter deze naam gaat de 27-jarige Naomi Sijmons schuil. Zij is de dochter van wijlen Fons Sijmons, bassist van The Scabs die muzikaal vaak vergeleken werden met The Clash. En deze Fons was de drinkebroeder van schrijver Herman Brusselmans in de jaren dat hij nog stevig dronk. Brusselmans schrijft haar in de bijgeleverde biografie bij Reena Riots tweede EP Stop/Reverse dan ook de hemel in. Op haar debuut-EP uit 2013 vertolkte ze op indrukwekkende wijze de blues, ditmaal is haar pop/rockkant aan de beurt. Het zijn vijf sterke songs met goede teksten geworden. Mijn favoriet is het mooie “The Needle” dat rustig begint en langzaam naar een zinderende climax toegaat. Mauro Pawlowski heeft er als producer voor gezorgd dat het geheel prima klinkt. Dat Riots stem af en toe doet denken aan die van Jacqueline Govaert hindert niet, Riot is onderscheidend genoeg om niet met haar Nederlandse collega verward te worden. Met een vader en een producer die in alle geschiedenisboeken van de Belgische muziekhistorie voorkomen en de jubelende aanbeveling van de oppergod van de Vlaamse letteren kan het niet anders dan dat Reena Riot de aandacht krijgt die ze verdient. Haar talent en uitstekende songs doen de rest.
mij=Eigen Beheer / Hendrik 71/Rough Trade
4 reacties