Hans wie? Hans Chew. Nederlandse jongen met Amerikaanse of Engelse vader, denk ik meteen. Mis, deze Hans Chew is zo Amerikaans als zijn muziek op Tennessee & Other Stories klinkt. De 37-jarige Chew heeft jarenlang in het zuiden van de Verenigde Staten de kost verdiend als boogiewoogie-pianist en speelde in diverse bands, waaronder die van Jack Rose. Inmiddels woont Chew in New York en treedt hij zelf op de voorgrond. In 2010 kwam dit debuutalbum in Amerika en Engeland uit, waar het door de liefhebbers van rootsmuziek meteen omarmd werd. Het Britse muziektijdschrift Uncut verkoos Tennessee & Other Stories zelfs tot een van de beste albums van 2010. Nu, bijna drie jaar later, is het album ook in Nederland uitgekomen. De cd trapt af met een trilogie over Tennessee, waar Hans opgroeide. Drie onvervalste americanaliedjes die zo uit de zeventiger jaren lijken te komen. Chew's stem is een mix van die van John Fogerty, Leon Russell en Eddie Vedder, zonder een kopie van een van deze drie te zijn. Na dit sterke begin schotelt Chew ons nog een variëteit aan stijlen voor. Van boogiewoogie in “New Cypress Grove Boogie”en “Forever Again” via murder ballad “Long Time Man” (een cover van Tim Rose), langs de countryrock van “Magnet Moon”, om te eindigen met de gospel van “Only Son”. Hans Chew kan het allemaal en speelt ook nog bijna eens alle instrumenten op Tennessee & Other Stories zelf. Hoofdrol op de plaat is voor de (boogiewoogie) piano waarop Chew een meester is. Tennessee & Other Stories is een dijk van een countryrockplaat waarvan ik zo zou geloven dat ie in 1975 in een rokerige kroeg is opgenomen in plaats van in 2010 in een studio in New York. Het is een van de beste americana-albums die ik sinds tijden gehoord heb.
mij=Dying Giraffe
4 reacties