Ik ook altijd met mijn grote bek. ´Stukjes schrijven stelt geen ruk voor´, zei ik nog. Ja, ik sta onder vrienden en vijanden bekend als Joop van de Sloop, en dat is geen toeval. Menig huisie heb ik al gesloopt, of appartement of whatever, maar dat is allemaal beroepshalve. Je bent sloper van beroep of je bent het niet. En mensen slopen, althans met mijn grote waffel, want ik ben niet beroerd om te vertellen wat ik ervan vind. Het is nu echter rustig. Het gaat slecht met de bouw en dus ook met het slopen en bovendien heb ik nu vorstverlet. Of ik niet wilde helpen om wat achterstand weg te werken op het gebied van eigen beheer en andere voornamelijk Nederlandse releases? Als muziekliefhebber en door mijn gesukkel zit ik nu achter het oude beesie om wat te tikken.
De luiwammesen bij File Under komen allereerst bij me met een plaatje dat er al bijna een jaar ligt. Stelletje slomen, bovendien blijkt er al weer een deel IV te zijn. De Mus heet het project. Geinig hoesje of moet ik zeggen logo (dat mussepootje) zonder al te veel info. Iets wat eigenlijk in het algemeen over deze Mus gezegd kan worden. Achter De Mus zitten volgens mij Emily en Hugo en ze komen uit de omgeving van Arnhem. Drie nummers staan op III (U Kijkt Namelijk Zo Gelukkig). homemade, zo te horen en gaat van het instrumentale “Vroeger Was Alles Beter”, via het psychedelische “Tussen Ons En De Sterren naar het Spinvis-achtige “Een Mooie Dag”. Geinig schijfje, al ben je met drie nummers snel uitgeluisterd. IV (Suiker en Bloed) telt ook drie nummers en zoekt het meer in de betere Nederlandstalige liedjes al duurt het gitaargetokkel me net een nummer te lang. Het mag hier en daar wat spannender. Het lijken wel mijn collega´s op kantoor: veel vergaderen, maar werken ho maar.
Ook Seven Years Of Dirt van Dia Del Mercado lag er al even. En dat is – al zou je het niet verwachten – zo Nederlands als wat, Gronings om precies te zijn. Het hoesje is als een blad met plakplaatjes kinderlijk simpel – al waardeer ik een tekstboekje – en brengt me niet op het spoor wat ik kan verwachten. Dat blijkt pas als ik de cd opzet: er ontpopt zich een landschap van ingetogen americana met mariachiklanken (ik zeg Calexico!), trombone, cello en tal van andere instrumenten die veelal bespeeld worden door het opperhoofd Ruud Slingerland. Aan het album lagen demo´s ten grondslag die al in 2008 hun oorsprong vonden. Een beetje zoals een projectontwikkelaar die na goedkeuring en slopen eindelijk zijn paleis ziet ontstaan. Het volgende stukje over deze vrienden kun je dus ergens in 2016 verwachten. Maar dit schijfje is goed in elkaar geknutseld en het is bovendien aangenaam luisteren. Misschien ontbreekt een ultiem herkenbaar liedje dat mensen kan verleiden om dit album aan te schaffen. Maar ach, hoeveel gebouwen die er nu neergezet worden, zullen er over honderd jaar nog staan? Weinig denk ik.
Dat viel nog best mee met mij deze eerste twee schijfjes, maar hopelijk kan ik dan met schijfje drie de sloper uithangen. Deze is van wat recenter datum en is van het Groningen White Tipped Tails. Het is hun eerste ep, getiteld Hibernation. Vier liedjes staan erop en de nummers tokkelen hun weg voorzien van een zanger in de categorie 'gaap'. Aan de titel van het album (vertaald: Winterslaap) is dan ook weinig gelogen. Indiefolk, zoals ik die heel vaak en heel veel beter heb gehoord. Wel sympathiek dat je het ding gratis kunt downloaden. Als je dat zou willen… Het is een beetje als die boekhouder van kantoor: de cijfers zullen wel kloppen, maar verder heb je geen klap aan die gozer. Zo saai…
mij=Eigen Beheer & Root & Branch Recordings & Eigen Beheer
4 reacties