Twee jaar heeft Damien Rice aan zijn debuut lopen schaven. Op een bepaald moment werd het zelf als grap gebracht bij optredens dat de plaat ‘o’ zo klaar zou zijn. Niet dus. En toen die plaat er eindelijk was (01.02.02) duurde het nog tot bijna een jaar voordat ik er mijn handen op wist te leggen. Nu ja handen, eigenlijk kwam ik er bij toeval op doordat ik ergens een klein stukje over hem las en de korte cd-titel me intrigeerde. De titel komt uit het door David Arnold (maker van vele soundtracks) rijk georkestreerde nummer ‘Amie‘ en men zegt dat dat weer komt uit de franse novelle “The Story of O“, geen idee of het waar is. Wat wel waar is is dat Damien Rice een schoonheid van een plaat afgeleverd heeft. Met een stem die ergens ligt tussen Jasper Steverlinck van Arid en Jeff Buckley bezorgt hij je echt dikke lagen kippenvel. Muzikaal ligt het echter dichter bij Nick Drake en andere engelse folk singer-songwriters. Sober, maar smaakvol, begeleid op de meeste tracks houdt Rice het hoge niveau waarop de plaat met ‘Delicate’ inzet een uurlang vast tot tot de melancholische afsluiter ‘Eskimo’ . In Ierland is de plaat ondertussen platina (15.000 platen). Dat zal in Nederland wel niet zo snel gebeuren, maar ik denk dat er heel wat mensen zullen zijn die als een blok zullen vallen voor deze plaat als ze hem één keer gehoord hebben. Zanger en band zijn al bezig met de opvolger van deze plaat die hopelijk niet nog eens 2 jaar op zich zal laten wachten, want dat zou doodzonde.
File: Damien Rice – O
File Under: Nick Drake ontmoet Jeff Buckley in Ierland
die uitdrukking zocht ik, ‘als een blok voor vallen’. goeien herder, wat een schoonheid van een album.