Linkin Park – Meteora

Ik begrijp er helemaal niets meer van. Mankeert me wat aan mijn oren? Of heb ik gewoon geen smaak? Hoe kan het nou dat ik Linkin Park toch goed vind? Ik val niet in de doelgroep (meer) volgens mij, ben tenslotte al een Fat Bastard volgens Carter USM, heb eigenlijk helemaal niets met nu-metal en Chester Bennington vindt mij een klojo omdat ik het Ierse Cyclefly maar zozo vond terwijl hij het geweldig vindt. Tja Chester smaken verschillen. Maar het kan toch geen toeval zijn dat ik Linkin Park wel goed vind? Ik was in 2001 eerst ietwat sceptisch, want ik heb zoals gezegd, niets met nu-metal, maar bij telkens weer als Linkin Park langs kwam op TMF/MTV/Radio ging ik weer voor de bijl. De singels hapten gewoon heerlijk weg. Het verbaast me dus niet dat deze band van hun debuutplaat in 2001 de meeste platen van allemaal verkocht. Natuurlijk verwachtte ik niet dat Linkin Park op de nieuwe plaat Meteora een heel andere band zou zijn, waarom ook een succesformule veranderen als je al zo was voor het grote succes? Ze stonden natuurlijk wel voor een lastige opgave om een plaat die miljoenen malen over de toonbank ging en vast ook nog vaak gekopieerd is te overtreffen. Dat lukt ze dus ook (net) niet. Toch ging ik wederom plat voor de heren bij het horen van de eerste single “Somewhere I Belong”, met de alom bekende succesformule van raps en zang/scream, boosheid en melodie en gitaren. Daarom moet je ook een beetje door de eerste vier tracks heenbijten, want die zijn allemaal een beetje veel van hetzelfde, maar daarom nog niet slecht. Dan komt er echter een simpelweg fantastische ballad in de vorm van “It’s easier to run” met snelle raps in het coupletten, dat wordt 100% zeker óók een vette hit en laat horen dat die Chester gewoon een wereldstrot heeft. En wat volgt maakt het feestje alleen nog maar beter en schuwt Linkin Park het avontuur niet. Strijkers, technobeat in “Faint”, een “Boys of Summer”-achtig (ja Don Henley echt!) maar toch opgefokt gitaartje in “Breaking the Habbit”, op en top Linkin Park in “From The Inside”, een rapsong “Nobody’s Listening” met weirde fluiten, Nine Inch Nails-achtig instrumentaaltje (“Session”) en Linkin Park met zonder achtergrondrap maar ‘gewone’ vocalen. Ik begrijp het allemaal wel nu. Er is niets met mijn oren en er is ook niets mis met mijn smaak Meteora is gewoon een goede gitaarplaat.

File: Linkin Park – Meteora
File Under: Nu-Metal Topper