Dit heraldieke gezelschap opereert sinds de geboorte in 2003 met wisselend succes in de gruizige regionen van de doom en stoner. Vergelijkingen met de oervaders van het genre, het onvolprezen Black Sabbath, zijn niet van de lucht, niet in de laatste plaats door het als twee druppels water op Ozzy lijkende stemgeluid van de heer John Cronise, die in tegenstelling tot de mad man de juiste noten wel met een verfijnde precisie weet te raken en daarnaast ook nog eens verdienstelijk op de gitaar kan tokkelen. Niettemin laat The Sword op deze vierde langspeler Apocryphon een duidelijk eigen gezicht zien en snoert hiermee de criticaster de mond dat het stoner genre dood en begraven zou zijn. De aanpak is fris en de vier Amerikanen hebben ten opzichte van het debuut Age Of Winters uit 2006 ontegenzeggelijk progressie geboekt door het songmateriaal ditmaal beknopt te houden en met het nodige gevoel voor melodie ten gehore te brengen. De nieuwe drummer Santiago Vela III heeft hier zeker de hand in gehad. Zijn spel is van hoog niveau en herbergt een nostalgische drang naar de jaren 70. Ondanks de typerende kenmerken weet The Sword zich op magistrale wijze te ontworstelen aan de beperkingen van het stoner genre. Het rifwerk is weliswaar lomp en zompig als de Everglades, maar de melodieuze escapades vormen tezamen met het opgeschroefde tempo een welkome verrassing en maken dat dit schijfje prettig wegluistert terwijl het asfalt zacht zoemt onder voortrazende wielen.
mij=Razor&Tie
4 reacties