“Time flies, when you have fun” is een gevleugeld gezegde. Je begint aan een Lowlands festival met het vooruitzicht van drie hele dagen muziek en voor je het weet is het zondag en sta je je tent in te pakken. Helaas niet droog, al mogen we ons gelukkig prijzen met het weer. Een conclusie die we gisteren al trokken: het meeste viel ernaast. Drie dagen muziek en ook drie dagen in een bubbel. Lowlands is een werelds op zich en je leeft, met een dikke 50.000 man op een heel klein stukje aarde. Zonder een wanklank. Natuurlijk wordt er wel eens wat gemopperd, vooral als je weer eens ergens in een rij moet staan, maar dat is klein bier. De 25ste verjaardag van Lowlands lijkt een ieder juist extra vrolijk te maken. Maar daarover later meer.
door: Gr.R.
Drie dagen muziek op de 25ste Lowlands. We beginnen de zondag de imposante singer/songwriter John Moreland. Letterlijk imposant, want de man is nogal fors. Maar daar heeft hij geen last van als hij, al tokkelend zijn fijne americana te berde brengt. Moreland heeft een stem die denken aan die van een andere John, namelijk John Hiatt. En ook muzikaal moeten we wel eens denken aan het akoestische werk van Hiatt. En daar is niets mis mee. Moreland heeft geen haast, op de vroege zondagmiddag en is daarmee een fijne opener van de dag. Dat maakt de overgang naar Iguana Death Cult niet minder abrupt, maar niet minder wenselijk. Twee dagen festival, laat, in het begin van de dag nog wat stof tussen oren achter. en laat het maar aan deze Rotterdammers over, om dat vakkundig weg te blazen. Het geluid in de blikken X-Ray is niet optimaal, maar dat staat een fijn optreden niet in de weg. De mededeling dat Feyenoord voor staat, verhoogt de feestvreugde. Want Rotterdammers, zoals gezegd.
Een in de zoveel tijd komt een artiest langs op Lowlands, waarvan je weet, dat gaat slechts een bepaalde groep liefhebbers trekken. Een groep liefhebbers, dat van kunstig gemaakte popliedjes houdt, vakkundig uitgevoerd, met een hoop percussie en bijzondere instrumentkeuze. Een minder standaard timing is gegarandeerd. Dave Matthews is er een goed voorbeeld van. Of Tune-Yards. De artiest van dienst heeft vandaag D.D. Dumbo, die overigens al met Tune-Yards toerde. D.D. Dumbo is het project van de Australiër Oliver Hugh Perry en inderdaad, in een half lege India staan alleen de liefhebbers. Helaas, want de rootsy rock, met wereldmuziek invloeden is erg fijn en scherp genoeg om de aandacht erbij te houden. Her en der wat invloeden van Peter Gabriel om het compleet te maken. Het maakt het in ieder geval een van de meer bijzondere optreden op Lowlands, dit jaar. D.D. Dumbo is zijn carrière begon
Zelfs als presentator kun je niet alles weten en kennen. Die van de Lima kondigt Tank and the Banga’s, what’s in the name, aan als gospel en wellicht was het dat ook. Maar we hebben het niet gehoord. De band zet een intro in, dat doet vermoeden dat er een Dream Theater cover band het podium op komt en het wordt eigenlijk niet veel beter. Zangeres Tarronia “Tank” Ball heeft een schelle stem en krijgt de Lima niet mee. Wellicht ook omdat The Banga’s alle kanten op stuiteren, behalve de goede. Er zijn flarden funk en soul te herkennen, maar niet voldoende om erbij te blijven. En de gospel? Die zal wel in New Orleans gebleven zijn.
Het slechts bewaarde geheim van Lowlands 2017, was de act die achter #W?TF! zat. Ruim voor het begin van Lowlands zoemt de naam Triggerfinger al rond. En toch staat de hele Bravo vol, want een ieder wil erbij zijn, voor als het toch iets anders, iets speciaals is. En dat is het niet. Triggerfinger heeft een nieuwe plaat te presenteren en dus spelen ze in de Bravo. Alleen verzuipt het optreden door middel van een enorm lomp en zompig geluid. De India had er het hele weekend last van, de Bravo vooral bij Triggerfinger. En of het door het geluid komt, of door de verrassing, die toch geen verrassing was, na een kwartiertje had een deel van het publiek het wel gezien. Of de nieuwe plaat goed is, dat gaan we merken als we de plaat draaien. In de brei viel er niet veel van te maken. Dat was al een stuk beter bij The Veils in de India. De geluidsman lijkt het euvel gevonden te hebben en Finn Andrews en zijn band, met daarin de meest stijlvolle bassiste van het festival, klinken luid en bevlogen. Andrews, de man het hoedje, heeft er zichtbaar zin in. En gedurende het optreden, als The Veils zich een geluid aanmeten dat geen van de bands van Dave Eugene Edwards zou misstaan, wordt het gewoon een goede show. The Veils is live sowieso een zekerheidje, ze doen er nu nog een tandje bij. Fijn!
We hebben het er eerder over gehad. Feist in de Heineken was niet goed geplaatst, want te groot. Jeangu Macrooy kon makkelijk een (veel) grotere tent aan, maar Halsey in de Alpha, dat sloeg alles. Als al het publiek in de Alpha in de India gestaan had, dan was het nog steeds amper half vol geweest. Dit was een ketser van een jewelste, qua plaatsing van een acts. Al kan er een verzachtende omstandigheid zijn: de podiumopstelling bij Halsey. De band torende hoog boven het podium uit en Halsey ging voorop. Niet dat het Halsey ook maar iets kon schelen, dat het publiek het massaal af liet weten. Ze gaf een fijne energieke show, die vooral door het jongere deel van publiek woord voor woord meegezongen werd. Halsey, uit Brooklyn, is een innemende podium persoonlijkheid die ook een aantal politieke boodschappen niet schuwt. En ze bereikt er mensen. “Can you scream one more time with me?” vraagt ze. Natuurlijk doen we dat.
Bij First Aid Kit, in de Heineken, is het daarentegen afgeladen vol. De Heineken, naar verluidt het meest vrouwonvriendelijke podium van Lowlands (gehoord op de camping). Ze ligt namelijk het verst van de toiletten af en er zijn slechts wat urinoirs in de buurt. Maar First Aid Kit in de Heineken dus. De band is aanmerkelijk gegroeid sinds ze voor het eerst op Lowlands stonden en zetten een show neer die op de grotere podia past. Ze overtuigden al eerder op het hoofdpodium van Glastonbury. De samenzang van de zussen Söderberg lijkt alleen maar beter te worden. Wat ze bewezen met een spatzuivere cover van The Gambler. Zelden zal een nummer van Kenny Rogers zo goed uitgevoerd zijn. Wat wil een mens nog meer? Het zonnetje scheen, Lowlands is nog niet afgelopen en First Aid Kit brengt een jubelende ode aan de muziek. Wat ene mens niet meer wil is de rommelige set van At The Drive In. Vals, onevenwichtig en veel te kort. maar misschien was dat laatste ook maar goed ook. De tent hadden ze al leeg gespeeld. Ook rommelig was het optreden van Car Seat Headrest. Maar dat hoort een beetje bij de muziek van Will Toledo en zijn band. Het verhaal is bekend: Toledo, 22, maar reeds een stuk of twaalf platen op, waarvan twee bij een major. Hij is niet bang om een nummer op de kop te gooien als een arrangement hem niet bevalt. De band zelf is wat strakker als de plaat, maar het meest in het oog springend is toch Will Toledo, die op het grote podium nog geen houding weet te geven. Dat is niet erg, we komen voor de muziek immers. En die is goed. Ondanks dat de geluidsman de schuif weer teruggezet heeft en het geluid weer matigjes is. Drunk Drivers / Killer Whales is nu al een bonafide indiehit en dat is een prestatie voor een nummer, dat nog geen jaar oud is. Het is het hoogtepunt van een fijne, maar soms wat luie show van Car Seat Headrest. Maar dat hoort een beetje bij het slacker imago van Toledo.
Tja, als je DJ de boel een kwartier lang op laat warmen, er vervolgens zelf een potje van maakt en vervolgens maar blijft denken dat je in Amsterdam bent, Biddinghuizen is ook best lastig, dan moet je niet verwachten dat we lang blijven hangen. Dat deden we dan ook niet en lieten Migos al vrij snel voor wat het was om door te schakelen naar de HMLTD. Voorheen Happy Meal Ltd. Gestyled volgens de New Romantics look uit de jaren tachtig, maar muzikaal anno nu. Alleen komt het door de snoeiharde bas niet geheel van de grond. De X-Ray davert op zijn grondvesten, maar dat is in dit geval geen kwaliteitsoordeel. The Pretty Reckless speelt vervolgens in de Heineken een wat standaard rockshow, waarbij het enige dat echt blijft hangen de rifjes uit Another Brick in the Wall (part 1), die als vulling gebruikt. Niet slecht, wel inwisselbaar. Waarna Nicolas Jaar met zijn diepe techno het festival af mag sluiten voor 2017. Jaar’s donkere techno speelt hij in een volledig donkere Bravo en dat voegt wat toe aan zijn muziek. De bas staat zo hard, dat het bijna pijn doet, maar dat kan ook de drie dagen festival wezen. Muziek waarbij het wat moeite kost om er vat op te krijgen, maar waarom zou het ook altijd makkelijk wezen. Het is een fijne afsluiter van de 25ste editie van Lowlands.
De 25ste editie van Lowlands, waarbij we eigenlijk ook kunnen zeggen: de glorieuze terugkeer van Lowlands. Er is veel gezegd en geschreven over Lowlands, het festival en de programmering. De organisatie was lui geworden en koos voor de makkelijke weg. Daar bracht 2016 al verandering in met een programmering die wat scherper aan de wind voer, maar daar werd dit jaar een forse stap bovenop gedaan. Het terrein kreeg een complete make-over en voelde als nieuw, de Bravo is een prachtige kathedraal voor de muziek, vooral van binnen en de Alpha is ‘the next big thing’. Letterlijk big. Maar Editors en Moderat bewezen dat het ding makkelijk vol komt en dat je er puike shows kunt geven. De aankleding van het terrein zag er beter uit dan ooit, al zou men nog een stap verder kunnen gaan. Zie bijvoorbeeld ook een Glastonbury, wat de barren betreft. En goede toiletten bij de Heineken, op verzoek van de dames. Muzikaal was de editie 2017 raak geprogrammeerd, met een zeer divers programma, waarin wat jonge Engelse bandjes opvielen, Shame, HAUS, Yungblud en de grote jongens, Moderat, Elbow, Editors, hun faam waar maakten en Jeangu Macrooy bewees nu al een van betere zangers van hier ten lande te wezen. Alle genres zijn vertegenwoordigd, al had een goede metalband niet misstaan. Op de weg terug kwam de vraag of er nog iets vernieuwends op Lowlands stond. Ik moest het antwoord verschuldigd blijven, maar je kunt ook stellen, dat de muziek zich al een tijdje niet meer vernieuwt. De Lowlandsorganisatie deed dat wel en garandeert hiermee dat de komende 25 jaar zonnig tegemoet kunnen worden gezien. Waarvoor niets dan hulde. En we kunnen nu al stellen: volgend jaar zijn we er weer.