Jazz en popmuziek, het gaat alweer jaren goed samen. Ook de versie met een zangeres beleeft sinds Amy Winehouse gouden tijden. En zo heeft inmiddels ieder land een of meer eigen vertegenwoordigster in het genre. Engeland heeft – nu Winehouse niet meer onder ons is – Duffy en Adele, Nederland heeft Caro Emerald en België heeft de Gentse Lien de Greef. Zij is bekend geworden onder de naam Lady Linn met haar begeleidingsband Her Magnificent Seven. Ze scoorde in 2008 een hit met een cover van Eddy Grants “I Don´t Wanna Dance” dat van haar debuutalbum Here We Go Again kwam. Afgelopen jaar kwam de opvolger No Goodbye At All uit. Wij Nederlanders moesten er een jaar langer op wachten dan onze zuiderburen, maar nu is de schijf ook bij ons verkrijgbaar. Lady Linn doet wat van haar gevraagd wordt: jazz en pop samenbrengen. De liedjes, twaalf stuks in totaal, zijn prettig gearrangeerd: niet te weldadig, maar ook niet te sober. Lady Linns stem is er eentje waar geen mens zich echt aan zal storen, al mis ik zelf een rauw randje. De uit zeven man (!) – was te verwachten gezien de naam van de begeleidingsband, maar toch – bestaande begeleidingsband is op de achtergrond gehouden en met name door de blazers een grotere rol te geven zou dat de plaat krachtiger kunnen maken. Maar dat is dus niet gebeurd. De liedjes zijn echter het grootste probleem: hoe mooi ook gebracht: het gaat toch een beetje het ene oor in en het andere oor weer uit. Er zijn wel uitzonderingen met de ode aan Nina Simone in “Nina” en de afsluitende titelsong dat met minimale begeleiding toch laat horen dat er meer in had gezeten.
mij= Universal Music
4 reacties