Het was groot nieuws dat er voor het eerst in bijna een decennium nieuw werk van Led Zeppelin zou verschijnen. Eigenlijk was dat al verwacht sinds het concert daadwerkelijk plaatsvond, in 2007. Het was een eenmalig concert om Ahmet Ertegun te herdenken, medeoprichter van Atlantic Records, aanvankelijk platenlabel en later distributeur van de Led Zeppelin-albums. Voor nog geen twintigduizend kaarten (duur, want voor een charitatieve instelling) werd meer dan een miljoen keer ingeschreven. De kleine hoop op nieuw plaatwerk of een tournee werd al snel de grond ingeboord door Robert Plant, die zich liever met zijn eigen band(s) bezighield. Maar ook bij een eenmalig concert kon een cd- en dvd-release bijna niet uitblijven. En vinyl, en blu-ray, in driehonderdachtentwintig varianten. Natuurlijk zou John Bonham gemist worden, maar die had een drummende zoon die nou ook bepaald niet ongetalenteerd is – Jason, die we inmiddels het beste kennen van Black Country Communion. Hij werd niet volgestopt met opdrachten met betrekking tot het drumwerk, zodat hij kon doen wat hij het beste doet – retestrak drummen. Alle bekende tracks komen voorbij, de drie overgebleven leden zijn het spelen nog bepaald niet verleerd en Robert Plant schreeuwt minder, maar heeft nog geen grammetje blues ingeleverd. Kortom: Celebration Day is een heerlijk album, waarbij je bepaald geen opgewarmde prak voorgeschoteld krijgt. De klassiekers zijn nog steeds klassiekers en krijgen de inzet en power die ze verdienen. Als je het beste live-album van Led Zeppelin wilt en niet per se alle bekende krakers wilt horen, dan zou ik voor How The West Was Won gaan. Maar Celebration Day is een bijna perfect live-greatest-hits-album, dat recht doet aan een van de meest invloedrijke bands uit de rock.
mij=Atlantic
4 reacties