Je moet het moment pakken als het daar is, moeten ze bij de Groninger Bodem Beweging gedacht hebben. De hele stad is vol met gasten en er loopt aardig wat pers ronden. Dan is de Eurosonic-vrijdag een mooie gelegenheid om een protestmars te organiseren, tegen de gaswinning en de schade die daardoor ontstaat. Tienduizend Groningers zijn de straat op gegaan, met 4200 fakkels, en ik moet zeggen, het zag er indrukwekkend uit. Een terecht protest natuurlijk, want vooralsnog gebeurt er nog niet zoveel om de gevolgen van de aardbevingsschade, door de gaswinning, op te lossen. File Under kijkt goedkeurend toe, maar besluit zelf om niet mee te lopen. Er spelen immers bandjes in de stad en dat is toch de reden waarom we in Groningen zijn.
We openen de avond met het AVEC. AVEC is de Oostenrijkse Miriam Hufnagl. AVEC weet hoe een popliedje in elkaar steekt en heeft een goede band bij zich, om dat voor het voetlicht te brengen. En ondanks het vroege tijdstip, de festivalavond is net begonnen, gaan er al wat voetjes van de vloer. AVEC is een fijne opener van de dag.
Het mensen die meeliepen bij de protestmars, zijn na afloop even blijven hangen bij het podium van Eurosonic Air. Daar speelt DeWolff de pannen van het dak. Rock doet het altijd goed, hier in het Noorden en de seventiesrock van DeWolff helemaal. De tent van Eurosonic staat ramvol en geniet zichtbaar. De liefde is wederzijds, want DeWolff lijkt net wat extra’s gegeven. En dat is ook het geval bij Konoba & R.O. Fijne electropop, waarbij het afwisselend dansen en reflecterend mijmeren is. Konoba, uit Brussel, heeft een fijne afwisseling en dynamiek in zijn show, waardoor het niveau net even wat hoger ligt. Maar nog niet zo hoog als bij het Noorse Broen. Bij Broen zal het niet snel te gek zijn. Het past allemaal maar net op het podium van Huize De Beurs en als er een euphonium bijgesleept wordt is het gewoon vol. Broen kleurt niet binnen de lijntjes. Sterker nog, Broen doet helemaal niet aan lijnt. Het stuitert van jazzy electropop via pure punk, naar fijne dub. Niets is te gek voor deze jonge Noorse band en na een half uur is het publiek net zo enthousiast als de band zelf en staat er niemand meer stil. Een topper, dit optreden.
“We make noise, you make noise, we make noise. That’s how we rehearsed.”, aldus Sheep Got Waxed. En noise zal het zijn. Van jazz tot brute metal. Een beetje in de trant van een band als Igorr. Sheep Got Waxed, Gitaar, saxofoon, wat electronica en een drummer, zoekt de randen van het kabaal op en schiet er hier en daar overheen. Het lijkt soms echt alle kanten op te gaan, maar de heren komen op tijd terug bij de basis zodat het niet verzand in een oeverloos gedoe. Mocht er nog wat stof van de vorige dagen tussen de oren zitten, dan is het nu weg. Daarnaast verdienen deze Litouwers in ieder geval de dagprijs voor de meest bijzondere bandnaam, natuurlijk.
Met een opgefrist gemoed en de haren weer in model geblazen, lopen we naar Der Aa-Kerk. De zaal waar we toch het meest waren, deze Eurosonic. En tevens de zaal met de mooiste akoestiek. Die laat Ryan McMullan volledig voor zich werken. De indiepop van McMullan klinkt door de galm van de kerk net iets groter. Der Aa-kerk zal voor McMullan een klein zaaltje geweest zijn, want hij tourde al met Snow Patrol en Ed Sheeran. Dan weet u in welke hoek u het zoeken moet. Afwisselend op piano en akoestische gitaar speelt McMullan zijn nummers, begeleid door een sobere band. De liedjes spreken en die zijn goed. En met “Letting Go for a Little While” heeft hij een nieuw favoriet afscheidsnummer geschreven. Het klinkt obligaat, maar van Ryan McMullan gaan we meer horen.
Ondertussen is de tent van Eurosonic Air nog voller dan bij DeWolff. Daar bewijst Transylvania [Damn Fun] dat het concept balkanbeats nog niet uitgemolken is. Je kunt perfect combineren met EDM. Veel beter wordt het er niet van, maar geinig is het wel. Damn Fun dus. Vrijdagavond is de dansavond in Groningen, want ook bij Nihils wordt er veel bewogen. De bio zegt dat het Oostenrijkers zijn, maar naar eigen zeggen komen ze uit Berlijn. We nemen dat laatste maar aan. Nihils heeft een lekker donker sfeertje rond de electro die ze spelen en dat past wel in de kelder van Vindicat. Ook weer een redelijk afwisselende set, maar die beklijft toch iets minder als een Konoba of een Broen. Ter afwisseling zoeken we de gitaren maar weer eens op bij The Zephyr Bones. Als we strikt zijn, dan mag deze band niet eens op Eurosonic staan, want het zijn eigenlijk Chilenen. Maar omdat de band al een tijdje vanuit Barcelona opereert, zien we dit euvel door de vingers. Anders hadden we fijne janglepop moeten missen. De gitaren zoemen vrolijk en lekker tegendraads. De Chilenen Brian Silva en Jossip Tkalcic soleren en zingen afwisselend en hoewel dat een fijne afwisseling geeft, kan de band dat in de nummers nog meer inbouwen. Op den duur wordt het een ietwat langdradig. Maar ze zijn nog jong, dus wie weet wat er komen gaat.
Never waste a good crisis, dacht Lydmor, toen het leven even tegenzat en ze toog naar Shanghai, de raarste plek die ze kon bedenken. Ze hervond zich daar en schreef er een aantal nieuwe nummers, die een donkere kant van Lydmor laten zien. Nu kon je bij Lydmor toch alle kanten op, van licht tot donker, maar ze klinkt nu nog wat intenser. Haar podiumpresentatie, schaars gekleed en onder de fluoriserende verf helpt daarbij mee. Zoals gezegd, het was intens, maar Lydmor laat ons echt opstijgen als ze er een knallende cover van Blur’s “Girls and Boys” eruit knalt. In haar handen wordt het een dampende discokneiter. Ze refereert nog naar de ruzie tussen Blur en Oasis, maar zelfs de Oasisfans dansen mee.
Als het woord eclectisch niet had bestaan, dan hadden ze het moeten verzinnen voor Eurosonic. We zagen een aantal optreden waarin het alle kanten op ging, maar ook de verscheidenheid van bands is bijzonder. Na de electronica van Lydmor stappen we over naar de elektronica van Super Parquet, maar het verschil had amper groter kunnen zijn. Want de naast de knallende beats zien we een banjo, een doedelzak en een draailier. Super Parquet, uit de Auvergne, Frankrijk dus mixt, beats met traditionele instrumenten en combineert dat tot een vorm van postrockdronefolk. En tot onze verbazing klinkt het goed! Alsof Sun0))) en Mogwai met traditionele instrumenten aan de haal gaat. Het knalt de zaal in. Van hun stagepresence moeten de heren het niet hebben, iedereen is te geconcentreerd met hun instrumenten bezig, maar het is een geweldig optreden. Komen ze ooit in de buurt, laat u verrassen door Super Parquet. TT Syndicate verrast niet. Zanger Pedro Serra is een soort van Portugese Danny Vera, maar dan zonder gitaar. Met zijn band weet hij wel een rootsy swingend feestje neer te zetten. Lekkere, niets aan de hand muziek.
Met de techno van Av Av Av sluiten we de vrijdag dansavond af. Goede naam ook en laat zich lekker scanderen, waar de band toe uitnodigt. Een zeer afwisselende avond en wellicht de beste avond van Eurosonic 2018. Met een kleine dertig bands en veertig gewandelde kilometers was het weer een fijne Eurosonic. Waarbij we een kanttekening willen maken. Ergens op Twitter had iemand het over Rijosonic. En dat was dit jaar erger dan ooit. We wilden er in het verslag van de bands niet op terugkomen, maar in de conclusie kunnen we het niet laten. Want of er worden teveel kaarten verkocht, of de capaciteit van de zalen wordt te laag ingeschat. Want te vaak sta je buiten in de rij te wachten. Iets dat eigenlijk de laatste twee, drie jaar steeds erger wordt. En kom je eindelijk binnen, blijkt de zaal amper half vol te staan. Ja, we weten dat de conferencegangers voorrang hebben en dat daar rekening mee gehouden wordt, maar soms wordt het overdreven. En dit jaar was het zelfs voor de conferencegangers buiten wachten. Iets loopt daar niet goed. Het was slechts een klein smetje op de avond, want als je ergens niet binnen kwam had je nog een keuze uit een dikke 25 andere zalen. En zoals u gelezen heeft kozen wij en hadden we een vermakelijke Eurosonic. Nu eens kijken hoe met de staat de Nederlandse popmuziek staat op Noorderslag…