Een verlaat Halloweenplaatje, zou je bijna denken met de bandnaam Graveyard. Ik verwachtte eigenlijk half-en-half een snoeiharde deathmetalband, met een logo dat zo ingewikkeld is gemaakt dat het bijna onleesbaar is. Daarmee was ik ook niet de eerste. Maar nee. Zelden zal een kerkhof zo lekker grooven als hier. Graveyard bestaat uit vier Zweden die hardrock maken die vooral aan de seventies doet denken. Veel blues, een beetje funk, een beetje soul, en vooral heel veel ontspanning. De meeste tracks zijn mid-tempo, maar in een track als “Slow Motion Countdown” wordt nog een tandje teruggeschakeld. Het is een trage en ontspannen song, maar nergens suf. Integendeel, met de stem van zanger Joakim Nilsson wordt het alleen maar nóg beter. Zijn stem heeft een onweerstaanbaar rauw randje, maar tegelijkertijd merk je dat je met een zanger te maken hebt die écht kan zingen. Het doet mij vaak denken aan Soundgarden's Chris Cornell, die heeft dat ook. Muzikaal zit het vooral dicht tegen Wolfmother en aanverwanten aan, met zo nu en dan zelfs nog iets meer retro dan dat, richting Siena Root. Retrorock met gevoel voor opbouw, waarin de groove minstens minstens zo belangrijk als de solo's. Okee, Graveyard doet niets wat anderen niet ook al gedaan hebben. En meestal volgt dan nu het zinnetje dat die anderen het ook beter gedaan hebben, maar dat is deze keer echt niet het geval. Kom op nou zeg, Wolfmother meets Siena Root meets Chris Cornell. Me dunkt dat er voor Lights Out meer liefhebbers moeten zijn.
mij=PIAS
4 reacties