>Wat zullen we daar nu eens van bakken? Van de Italiaanse jazz-violist die na jarenlange samenwerkingen met tal van Italiaanse grootheden in de jazz, de folk en wereldmuziek eindelijk zijn eigen eerste soloplaatje uitbrengt. Wat hij doet ligt nog het meest bij gitarist Pat Metheny, maar dan op viool. En, dat vermengt hij maar wat graag met de fusion van Weather Report en het werk van Bill Frisell. Zelf geeft hij Jean-Luc Ponty nog als referentiekader op, maar dat hoor ik niet zo. Of de Italiaan moet doelen op de soms zweverige en zwoele orgelklanken die bij tijd en wijlen lijken op de soundscapes. Italianen hebben iets van moeilijk doen in hun karakter. Dat is dan ook te horen en het werkt bij de gemiddelde Noord-European op de lachspieren. Luister maar naar de vocalen op “Free Time In Central Park” en je hoort het intro van een gemiddeld praatprogramma uit de jaren ’60 van de vorige eeuw. Stefano Zeni bewandelt heel wat paden tegelijkertijd maar trapt soms, omdat hij niet goed oplet heel clichématig in te grote flauwe drollen. De man moet uitkijken dat hij niet teveel en te vaak uitglijers maakt. Zou zonde zijn, want hij heeft het in zich met zijn viool om de Balkan aan de jazz en de fusion te verbinden.
Eigen beheer/Five Roses Press
File: Stefano Zeni – Parallel Paths
File Under: de viool als brug tussen Balkanmuziek, fusion en jazz