Net als bij sex is het niet de kunst om te versnellen, maar om te vertragen. Het verpletterende Kill For Love is niet alleen prachtig langzaam en de meest sexy plaat sinds het debuut van The XX, maar mengt melancholie en zinderende spanning met eighties-synthpop zoals die ooit langskwam op Love Radio, alleen dan modern. Dat eighties-gevoel zit 'm in de doem op de achtergrond. Chromatics hadden op de soundtrack van Lost Highway kunnen staan, als een soort This Mortal Coil of Cocteau Twins. Hoeveel pijn het doet als je je geliefde mist werd vaker bezongen, maar deze melancholie past er ook echt bij. These Streets Will Never Look the Same. Wat een track. En die fatalistische zweem hangt over de hele plaat, gek genoeg met moderne instrumenten. Zoals twitteraar @damiencassar treffend erover zei: 'I feel like I'm on a never ending airport.' Langgerekte liedjes faden soms halverwege bijna uit … maar sleuren je terug in een net iets andere gedaante. Uit hoekjes grommen soms diepe, industriële chillwavegeluiden. Nooit echter volgt er een 1-2-3-4-ritme á la Tying Tiffany. De wereld kan elk moment vergaan, maar ze bestendt. Ruth Radelet. Ze is niet eens zo vaak te horen, maar als ze er is, zingt ze gedrongen. Smachtend. Soms via een effectfilter. De microfoon mocht vooral niet te dichtbij hangen. Halverwege “A Matter of Time” bespeur ik een pianolijntje dat ik ken van The The. Fuck Lana del Rey, zeg, Dit is zoveel spannender. Mooie bassynth ook, en waarom horen we dat instrument verder eigenlijk zo weinig in de popmuziek? Ook “Last Wish”, een bonusnummer van de onlangs verschenen Soundcloud-mixtape “Running from the Sun” past naadloos in het plaatje. Een knappe nachtplaat, soms abstract, en best lang ook. Maar voor de aanhouder een dierbaar genot.
mij=Italians Do It Better
4 reacties