Jonathan Jeremiah is een zanger in de categorie: 'als je geen zanger wordt dan verdien je gevangenisstraf'. Want wat is hij gezegend met een gouden stem. Als je daarnaast ook nog goede liederen weet te schrijven, dan kan er weinig mis mee gaan. Het debuut A Solitary Man uit 2011 was dan ook een sterke zet met bovendien wat nummers die er bovenuit staken. Het enige waar ik wel benieuwd naar was, was of het orkestrale een beetje binnen de perken zou blijven. We hebben tenslotte al Neil Diamond, al is die zijn leven aan het beteren. Het is echter op Gold Dust al snel duidelijk dat het orkest gewoon door mag gaan. En het is bovendien nog ons eigen Metropole Orkest. Never change a winning team zeggen ze, maar ik weet het niet. Jeremiah gaat soms tekeer alsof hij moet wedijveren met Matthew Bellamy van Muse en daar kan ik niet heel blij van worden. Op Gold Dust is bovendien het songmateriaal minder dan op het debuut en ik hoor geen nieuwe single. Pas op momenten dat Jeremiah het klein houdt, zoals in “Shout” en het slechts van piano voorziene “Forever Shall Be Ours” zit het wat mij betreft goed. Hopelijk wordt het op de derde plaat alsnog goedgemaakt.
mij=Island / Universal
4 reacties