Ik heb twaalf reeds verschenen albums nog te recenseren en toch is er niet eentje waar ik nou echt zin in heb. Dat zegt niets over die albums, het zegt iets over mijn stemming, maar het probleem wordt er niet kleiner van. Ho wacht, White Cowbell Oklahoma, da's in elk geval lekker riffy rock, dat zal wel helpen. “Buenas Noches”, de opener, is wat spacey en niet helemaal wat ik verwacht had, maar met “Get Back To The Grove” wordt de onvervalste southern boogie ingezet zoals ik die van eerdere albums ken. Op andere momenten, zoals op “Easy Street”, zitten ze dicht tegen de retrorock van Wolfmother en The Datsuns aan. De gemene deler zijn de riffs en hooks, die iedere keer weer buitengewoon aanstekelijk zijn. Tot zover niets verrassends, hoewel erg lekker. Maar aan het eind blijkt dat de compleet veranderde line-up – de oude tienkoppige band is ingekrompen tot zes personen en van de oude line-up lijken alleen zanger/gitarist Clem C. Clemsen en manusje-van-alles-maar-vooral-chaos Chainsaw Charlie nog over – wel degelijk ook wat anders ten gehore brengt. “Streetknife's Theme” is een bluesjam van bijna acht minuten, waarbij vooral het orgel een hoofdrol heeft. “Diabla, Diabla” jamt negen minuten door en lijkt aanvankelijk bijna een combinatie van stoner en southern boogie. Tot er halverwege een schetterende trompet invalt en het bijna Tex-Mex wordt… “Streetknife's Theme” en “Diabla, Diabla” lijken de voorboden van een (wat) serieuzere koers voor White Cowbell Oklahoma en hoezeer het eerste deel van het album ook stemmingsverhogend werkt, bij de laatste twee knalt het écht. Mijn stemming is er inmiddels dan ook een stuk beter op geworden.
mij=Slick Money / Bertus
Er zijn nog 3 originele leden over, niet 2. Jesse is er namelijk ook nog.
Er zijn nog 3 originele leden over, niet 2. Jesse is er namelijk ook nog.
Dank voor de correctie, Rachel. Wat vind je zelf van het album?