Hebben wij in Nederland eigenlijk een vergelijkbare equivalent van Herbert Grönemeyer? Wat populariteit betreft, zou ik meteen Marco Borsato zeggen, maar die mag muzikaal en tekstueel de veters van Grönemeyer nog niet strikken. De enige die artistiek gewaardeerd wordt door een groot deel van de goegemeente en nog wel eens een zaaltje uitverkoopt, dat is Huub van de Lubbe. De Dijk verkoopt steevast minimaal tweemaal het clubcircuit uit per tour en van de Lubbe's Melkboer met de Blues wordt alom geprezen. Maar hoe goed zou van der Lubbe's “Nobody in the City” worden ontvangen in de UK? Want dat is wat Grönemeyer gedaan heeft op I Walk, zijn nieuwste plaat. Twaalf nummers vertaald in het Engels en opnieuw ingespeeld en opgenomen. Kijk, ik snap die keuze wel, Grönemeyer woont in London en is het rondje langs voetbalstadions in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland ook wel een keer zat. Dan moet je op zoek naar nieuwe horizonnen en die zijn er niet veel als je in het Duits zingt. Alleen Rammstein komt er echt mee weg en daar is het toch vooral een gimmick. Maar toch gaat Grönemeyer het in het Engels weer niet redden. Het is net of de angel uit de muziek getrokken is. De arrangement van de nummers op I Walk zijn breed en gedragen, maar wat cliché en eigenlijk is Duits poëtisch een veel mooiere taal dan Engels (“Flugzauge im Bauch” klinkt zoveel beter dan “Airplanes in my head”). Grönemeyer lijkt zich ook veel meer in te houden met zijn vocalen. Het Engels is nog net niet native genoeg. En juist de kracht van zijn stem is wat hem zo goed maakt. Het is jammer, want ik gun het een rasartiest als Grönemeyer echt wel om eens elders op de wereld te kijken. Maar met I Walk gaat hem dat niet lukken, vrees ik. Jammer, maar helaas…
mij=EMI
4 reacties