Nog géén negentig inwoners telt het Ardense houthakkersdorpje Mirwart. Boeren met grove Waalse koppen slijten er hun dagen en zoals in ieder Waals dorpje staat er op het dorpsplein een vervallen kerkje. Gentenaar Bram Vanparys (The Bony King of Nowhere) huurde er twee weken een huisje om er in volledig isolement zijn derde album, simpelweg The Bony King of Nowhere, op te nemen.
mij=Interview: Just
Het klinkt bijna als een cliché; de kunstenaar op zoek naar zijn artistieke zelf in een romantisch klein hutje in het bos.
‘Nou, romantisch was het zeker niet. Ik had me voorgenomen om iedere dag een nummer op te nemen. Maar toen ik na acht dagen de opnames terug luisterde voelde het alsof ik mezelf had teleurgesteld.’
Wat was er mis mee?
‘Het zijn gevoelige liedjes, die ik in alle eenzaamheid had opgenomen. Die sfeer wilde ik overbrengen. Toen ik ze achter elkaar afspeelde merkte ik dat iedere samenhang, het verhaal dat ik wilde vertellen ontbrak. Onzeker, maar resoluut heb ik alle opnames gewist.’
Was je bang dat het uiteindelijk niet ging lukken?
‘Niet zozeer. Ik ben na die luistersessie twee dagen als een zonderling door de bossen getrokken en heb daar “Rain falls down on Mirwart” geschreven. Toen ik terugkwam bij het huisje besloot ik de liedjes dan maar in een nacht op te nemen en te gebruiken. Ongeacht de uitkomst.’
Het lijkt me vrij eenzaam, twee weken verstoken van ieder menselijk contact. En al helemaal als je met zo’n grote teleurstelling moet omgaan.
‘Dat was het ook. Ik ben graag op mezelf, maar twaalf dagen had ik al geen woord gewisseld. Ik miste mijn vriendin, mijn vrienden. Dat gevoel heb ik wel in mijn plaat kunnen leggen, denk ik.’
Op je eerste twee platen, Alas my love en Eleonore, speel je met je band. Ook werkte je met producer Koen Gisen (An Pierlé, White Velvet). Waarom heb je ervoor gekozen ditmaal alles in je eentje te doen?
‘Ik wilde mezelf voor een keer niet verschuilen achter een band en rijke arrangementen. Het voelde ook als een uitdaging om alles zelf te doen. Ik denk dat het hierdoor ook persoonlijker is geworden.’
Het nummer” Travelling Man”, dat verhaalt over een onrustige ziel, is heel belangrijk voor je geworden. Wat maakt dit nummer zo speciaal?
‘Het neemt me mee naar mijn reis door Italië, waar ik als een soort 21e-eeuwse troubadour van dorp naar dorp trok. Ik heb het geschreven op een vroege zondagochtend, terwijl ik me moest haasten voor de trein. Pas weken later ontdekte ik de opname die ik toen maakte en ik stond versteld van de zeggingskracht van het lied. Het ligt me zeer nauw aan het hart.’
Het gaat over iemand die niet lang op één plek kan blijven, aan de andere kant zing je in On my way home ‘I want to buy a nice farm and have a garden, full of flowers’. Voel je die tegenstrijdigheid?
‘Ja, die boerderij is een droom. Maar als ik te lang stilzit, dan moet ik reizen, touren… Het is een innerlijke strijd.’
Het is een mooie plaat geworden, van een man en zijn gitaar. Ga je de nummers ook zo spelen als je op tour bent?
‘Toevallig heb ik gisteren nog gerepeteerd en hebben we een paar nummers gearrangeerd voor de band. Maar “Travelling Man” zal ik nooit met band spelen!’
Die man en zijn gitaar. De vergelijkingen met Jackson C. Frank, Nick Drake en Townes van Zandt zijn snel gemaakt…
‘Het zou een beetje schijnheilig zijn als ik zeg dat ik niet geïnspireerd ben door hun muziek. Zij zijn mijn muzikale woordenschat. Het is mijn arrogante ambitie om ooit een plaat te maken die ik met zelfvertrouwen tussen de grootheden in de platenkast kan zetten.’
4 reacties