Vroeger zei Willem Duys, de Leo Blokhuis van de jaren zestig, dat The Beatles langharig werkschuw tuig was waar niets van terecht zou komen. Liever dweepte hij met ontdekkingen als de zingende kraandrijver Leen Huizer en gaf hij onder druk van buitenaf toe dat Wally Tax wel degelijk een fantastisch componist was. Nederland deed er niet toe, tenzij er niks anders in de wereld te vinden was. Onze eigen artiesten waren niet interessant. Nederland was een land van pure muziekliefhebbers. Enfin, inmiddels hebben we die status allang verloren. We bepalen niet meer wat kwalitatief goede buitenlandse pop is. Inmiddels hebben we tig muzikanten die zelf wel weten hoe ze productioneel kunnen wedijveren met Amerika. En dus schieten de singer-songwriters hier als paddenstoelen uit de grond. En verdomd goed ook. En dan hebben we het niet over goed uitziende jochies in een spijkerhemd. We hebben het over overtuigde gasten uit bijvoorbeeld Spijkenisse, die van geen meter onder doen voor een vroege Jason Mraz of een Justin Nozuka. Frank Foks heeft internationaal alleen zijn naam niet echt mee. Wat rest zijn supergladde, tot in de puntjes verzorgde liedjes met een minimale country-twist. Sky Radio doet een moord voor dergelijke artiesten. Welnu, Sky Radio en alle Willem Duysen van nu, je hoeft niet verder te kijken dan Spijkenisse. Achter onze dijken wordt net zo’n gladde akoestische pop gemaakt als in de States. Foks mag zijn naam dan niet mee hebben, lang haar heeft ie niet, werkschuw is 'ie ook niet en met deze cd heeft hij meer in zijn mars dan Leen Huizer ooit zal krijgen.
mij=Ventura / Rough Trade
4 reacties