Iceland Airwaves ‘12 – Zondag

Yay, na 12 aaneengesloten uren slaap voel ik me in zoverre hersteld van mijn verkoudheid dat de overweging op te staan na enig denkwerk toch actief aangepakt wordt. Wel helaas net zo laat dat ik niets meer kan zien, bandjesgewijs, omdat in de verte Sigur Rós dreigt.
De ervaring leert nu eenmaal dat Airwaves (en Airwaves-aanhangsels zoals vorig jaar Björk, nu Sigur Rós) niet bepaald vergevingsgezind is als je niet op tijd aanwezig bent. De after-Airwaves-optredens waarvoor extra kaarten vereist zijn kijken evenmin naar een persbandje om iemands pols. Kortom, wij zijn ruim op tijd aan het eten in het bijzondere Hamborgarafabrikkan (er bestaat ook een documentaire van, érg IJslands, best de moeite) waar ze inderdaad…hamburgers serveren in alle soorten en maten, en tevens bijzonder lekkere koffie. Zoals bijna overal in IJsland trouwens. De koffiehemel, echt! Extra voordeel is dat het slechts een kwartier stevig doorstappen is naar het optreden, tenminste op Dennis tempo, en 25 minuten voor normale mensen, vanaf de Laugardalshöll.

mij=Door: Andrew. Geen foto's van Dennis.
Eenmaal aangekomen en binnen worden we getrakteerd op het eerste zwaar uitlopende startmoment van Airwaves: om ons heen wordt geyoga’d, gemediteerd op andere wijzen, gedronken, gekletst, ik breng de tijd door terwijl ik me probeer te bedenken of mijn linker- óf mijn rechtervoet het meest pijn doet na 45 minuten stilstaan. Met mij lijkt overigens de helft van het publiek verkouden en chagrijnig (er heerst vast iets). Iedereen is binnen, iedereen is startklaar, alleen de start ontbreekt. Meer dan een uur te laat krijgen we dan toch waarvoor we hier zijn met z’n allen zijn: het licht gaat uit, de visuals gaan aan, Sigur Rós heeft nu de regie. Ik heb nog geoefend vooraf…mmm ( ) nice, en dat is alleen maar fijn, want om de woorden van Dennis te gebruiken: het concert is wel een Sigur Rós-greatest-hits-verzameling. Zeker niet erg!
Sigur Rós is wat het is en doet wat het doet. Voor diepgaande analyse moet je niet bij mij zijn, zeker niet nu, en al helemaal niet hierover. Ken je de band niet, heb je onder een steen liggen slapen voor de laatste…euh…18 jaar, koop maar wat cd’s en vind je eigen weg. Ik sta vastgepind op de vloer en word vrijwel direct meegevoerd op een innerlijke reis tussen verschillende bronnen van onaangenaamheid en plezier. Mijn geestesoog en -oor zijn niet meer in deze sporthal maar in herinneringen, daden, het verleden. Ik herbeleef een volkomen uitgekauwd moment van vroeger vanuit een volledig nieuwe en onverwachte invalshoek, én ik vind hierin iets dat ik nog niet bedacht had, iets vers en verrassends in zijn vriendelijkheid. Met blinde ogen staar ik naar de visuals, sommige zijn noise, sommige zijn dingen: animaties, filmfragmenten, stukjes Sigur Rós-videoclip. Als ik de animatie zie, met personen op getekende bergtoppen verschijnen, hun zielen als opstijgende kaarsjes die in de verte schitteren, keer ik weer terug in de zaal klaar met mijn innerlijke reis. Ik ben alleen mijn nieuwe gedachte niet vergeten.
Airwaves 2012 is over.
Normaal kies ik bij een festivalverslag uit de bands nog een topper en een flopper, deze keer niet. Airwaves is gewoon leuk, kom ook een keer!